என்னைப் பற்றி ...

My photo
இலக்கிய வானில் இன்னும் ஒரு தாரகையாய் நான் மின்னாவிட்டாலும் சோம்பேறி மேகமாகவாவது சற்று நேரம் சுற்றி விட்டுப் போகின்றேனே! ('ப்ரிய ஸகி’ கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து)

வாங்க! வாங்க!

அடிக்கடி இந்தப் பக்கம் வாங்க! ரொம்ப நாளாச்சு பார்த்து!

Wednesday, November 30, 2005

ஹாலிவுட் அழைக்கிறது!

2005 ஜுன்.

முதல் வாரம்.

படு சோம்பேறித்தனமான ஒரு முன்னிரவில் கிழக்கு பதிப்பக ஆசிரியர் பா. ராகவன் என்னைத் தொடர்பு கொண்டு ஒரு புத்தகம் எழுதும்படிப் பணித்தபோது நான் என்ன செய்து கொண்டிருந்தேன்?

நன்றாக நினைவிருக்கிறது. அந்தக் கணம். எப்படி மறக்க முடியும்? முதல் பியர், முதல் முத்தம், முதல் தம், முதல் கசமுசா ரேஞ்சுக்கான பவித்திர கணம் அது.

ஒரு லைனில் ஸ்டீவன் ஸ்பீல்பர்க் தன்னுடைய அடுத்த படத்துக்கான திரைக்கதை அமைத்துத் தர என்னைக் கெஞ்சோ கெஞ்சென்று கெஞ்சிக் கொண்டிருந்த கணம். 'ஆகட்டும், பார்க்கலாம், அடுத்த வருஷம் கூப்டுங்க' என்று அவரை அவாய்ட் பண்ணிக் கொண்டிருந்த கணம். இன்னொரு லைனில் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்த மனோஜ் நைட் ஷ்யமாளனை உள்ளேயே புக விடாமல் என் செக்ரடரி போன் மேல் துண்டு போட்டு மறித்திருந்த கணம் அது. வாசலில் ஹாலிவுட் தயாரிப்பாளர்கள் சூட்கேசில் டாலர் கத்தைகளுடன் .. ....... .. என்றெல்லாம் நான் பீலா விட்டால் அந்த சரஸ்வதி அம்மாச்சி வீணை மீட்டுவதைச் சற்று நிறுத்தி விட்டு வந்து என்னைப் போட்டுச் சாத்தி விடும்.

அதனால் உண்மை பேசி விடுகிறேன். நான் சொல்வதெல்லாம், உண்மை, உண்மை, உண்மையைத் தவிர புஷ்ஷட்சரம் கிஞ்சித்துமில்லை.

மிகச் சரியாக, நதிமூல, ரிஷிமூல, நான்•பிக்ஷன் மூலமாகச் சொல்வதானால் 2005 ஜுன் முதல் வாரத்து சுபயோக சுபதினங்களில் ஒன்று அது.

அர்ஜெண்டாக முடிக்க வேண்டிய ஆபீஸ் வேலை, அடுக்களைப் பிடுங்கல் ("அமெரிக்கா வந்து இருபது வருஷமாகியும் அடுக்களைப் பக்கமே எட்டிப் பார்க்காத ஒரே ஜென்மம் நீங்க தான்") எதையுமே சட்டை செய்யாமல் நான் வழக்கம் போல் வலை மேய்ந்திருந்தேன்.

அட, என்ன ஆச்சரியம்! சிக்கெனப் பிடித்தார் பாரா என்னை. பிசியாக எப்போதும் மேளம் கொட்டிக்கொண்டோ, எங்கேயாவது சிந்திய எதையோ எப்போதும் அள்ளிக் கொண்டிருக்கும் பாராவைப் பல யுகங்களுக்குப் பிறகு நெட்டில் அன்று சந்தித்தேன்.

"ஏன் ஒன்றுமே எழுதுவதில்லை?" என்று ஏதாவது திட்டுவாரே என்று அடிக்குப் பயந்து நான் “அங்கே மழை பெய்கிறதா?, இங்கே வெயில் அடிக்கிறது. நமீதாவுக்கு நாற்பத்தி ரெண்டாமே, உண்மையா? ” போன்ற லோகாயதமான விஷயங்களைக் கலாய்த்திருந்த கணம் அது.

அப்போது தான் அன்னார் அந்த குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார்.

“ராம், நீங்க உடனே ஒரு புத்தகம் எழுதறீங்க”

ஒரு வழியாக 'ஹாலிவுட் அழைக்கிறது!' என்ற தலைப்பில் நான் எழுதுவதாக முடிவானது அப்போது தான்.

ஒரு மகா இலக்கியத்துக்கான விதை எப்படியெல்லாம் துப்பப்படுகிறது, பாருங்கள்!

எதையாவது நாலு லைன் கிறுக்கி அனுப்பினால் இவர்கள் நம்மை விட்டு விடுவார்கள் என்று நான் சிறு குறிப்பு மட்டும் வரைந்து பாகங்களை இணைக்காமல் அனுப்ப, அவர்கள் ஆஹா, ஓஹோ என்று பதிலும் போட்டு விட்டார்கள்:

“ஜுலை மாதம் 8ம் தேதி முழு வேர்டு •பைல் எதிர்பார்க்கறேன்” என்று அவர் சொன்னதும் “டன்” என்று நான் பதில் சொல்லியதும் அப்போது தான்.

வாரக் கணக்கில் என் தூக்கம் தொலையப் போகிறது என்று நித்திராதேவி அட்டகாசமாக ம்யூட்டில் பேய்ச் சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டிருந்ததை நான் அப்போது கவனிக்கவில்லை.

ஜுலை வந்தது. புத்தகம் எழுத மறந்தே போனது.

பார்த்திப வருஷ வீராணம் மாதிரி அமெரிக்காவில் வீட்டு விலைகள் அட்டகாசமாக ஏறிக் கொண்டிருப்பதால் இருக்கிற வீட்டை விற்று விடலாம் என்ற குடும்ப கோரஸ் திட்டம் போட்டோம்.

அதை அமல்படுத்துவதற்காக, ப்ரோக்கருடன் பேச்சுவார்த்தைகள், பேர இழுபறிகளில் நேரம் போனது. இருக்கிற வீட்டைப் பளிங்கு மாதிரித் துடைத்து வைத்து விட்டு நாங்கள் தற்காலிக அகதிகளாகப் பிராணாவஸ்தைகள் பட்டுக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் புத்தகமாவது, எழுதுவதாவது?

தப்பித் தவறி ரகசியமாக நான் பின்னிரவில் கீபோர்டைக் கைப்பிடித்தால் தாம்பத்ய விரிசல் ஏற்பட்டு விடாதோ?

ஜுலை முடிவதற்குள் வீடு விற்று விட்டது. நாங்கள் அ•பிஷியல் ஹோம்லெஸ் ஸ்டேட்டசை அடைந்தோம்.

"ஹா, ஜாலி. அத்தனை பேரும் கிளம்பி உடனே அலாஸ்கா வெகேஷன் போய் விட்டு வரலாமா?" என்றது பொறுப்பான என் குடும்பம்.

படிக்கிறவர்கள் துணுக்குறக் கூடாது.

இருக்கிற வீட்டை அவ்வப்போது நல்ல கிரயத்துக்கு விற்று விட்டு லட்டு, காராபூந்தி சாப்பிட்டபடி ஊர் சுற்றுகிற கலாச்சாரம் அமெரிக்கக் கலாச்சாரம் அய்யா. அமெரிக்காவில் சொந்த வீடாவது, மண்ணாங்கட்டியாவது?

மாயவரத்துப் பக்கத்திய நல்லத்துக்குடி கிராமத்தில் நான் பிறந்த அழுக்குப் புராதன ஓட்டு வீட்டில் இன்றைக்கும் யாராவது ஒரு ஆணி அடித்தால் இங்கே எனக்கு மாரடைப்பே வந்து விடும். "பொங்கலுக்குக் காவி, சுண்ணாம்பு அடித்தார்களோ இல்லையோ? கீழண்டைப் பக்கத்து வேலி கொஞ்சம் சாய்ந்து கிடந்ததே, ஆடு உள்ளே புகுந்தால் மல்லிச்செடி என்னாகும்?" என்று பழைய வீட்டுப் பாசம் பத்தாயிரம் மைல் கடந்து இப்போதும் பீறிடும்.

அமெரிக்காவில் வீடு என்பது ஒரு இன்வெஸ்ட்மெண்ட் ப்ராப்பர்டி. அவ்வப்போது விற்று விட்டு, அதிக விலையில், அதிகக் கடனில் அத்தனை பேரும் மூழ்கவேண்டும் என்பது அமெரிக்க நிர்ப்பந்தம்.

******************

'புத்தகம் எழுதுகிறேன் பேர்வழி' என்று நான் அலாஸ்கா தேசத்து ஜில்லழகுச் செல்லங்களுக்கு ஏன் வேர்ப்பதே இல்லை என்று மனக்கட்டுரை எழுதிக் கொண்டிருந்தேன். அவ்வப்போது மனச்சாட்சி என்னைச் சாடினாலும், க்ரூயிஸ் போயிருந்த கப்பலில் எல்லாக் கவலைகளையும் மறக்கடிக்க எத்தனையோ சாத்தியங்கள் காத்திருந்தன.

ஆனாலும், எத்தனை நாளைக்குத்தான் சால்ஜாப்பு சொல்லிக் கொண்டிருக்க முடியும்?

செப்டம்பர் வந்ததும் எனக்குப் பயம் வர ஆரம்பித்து விட்டது.

ஹாலிவுட் என்பது மிகப் பெரிய சப்ஜெக்ட் என்பது அப்போது தான் 'சுரீரெ'ன்று உறைத்தது.

என்னவோ கடுகைத் துளைத்தோ, அணுவுக்குள் ஆக்கர் அடித்தோ ஏழு கடலைப் புகட்டியதாகச் சொல்வார்களே, அந்த மாதிரியான திருக்குறள் லெவல் வீரத் தாடி விளையாட்டு இது என்பது எனக்குப் புரிய ரம்பித்ததும் நான் கவலைப்பட ரம்பித்தேன்.

நடுரோட்டில் ரசிகர் பட்டாளம் வழிமறித்து அயர்ன் பாக்ஸ், ஆட்டோகிரா•ப் கேட்குமளவுக்கு நான் பிரபலம் காவிட்டாலும், எனக்கு ஹாலிவுட்டோ தமிழ் சினிமாவோ புதிதல்லவே!

1980-களிலேயே தமிழ் சினிமாப் பத்திரிகைகள் 'யார் இந்தப் புதுமுகம்?' என்று குறுகுறுப்புடன் கேட்க ஆரம்பித்தன. தமிழ் சினிமா நல விரும்பிகள் உடனே அமெரிக்கன் கான்சலேட்டில் சொல்லி வைத்து என்னை லாஸ் ஏஞ்சல்சுக்குப் பேக்-அப்' பண்ணி விட்டார்கள்.

'எங்கேயோ கேட்ட குரலி'ல் நான் தலைவர் ரஜினியோடு செகண்ட் ஹீரோவாக நடித்ததையோ, P. வாசுவின் முதல் படம் 'பன்னீர் புஷ்பங்கள்' எனக்கும் முதல் நடிப்புலகப் பிரவேசமாக இருந்ததையோ, சல்மான் கானை முந்திக்கொண்டு 'ஜீன்சி'ல் நான் ஐஸ்வர்யா ராயின் கைத் தலம் பற்றியதையோ சம்பந்தப்பட்ட பிரபலங்கள் மறந்து விட்டாலும், நான் மறப்பதாயில்லை.

"1985-ல கமலோட நான் .. .." என்று ஆரம்பித்தால் என் பெண் அழுதே விடும்.

என் தமிழ் காமெடி நாடகங்கள் கமர்ஷியலாக இங்கே வெற்றி பெற ஆரம்பித்ததும், "சார் இதை அப்படியே ஒரு க்ராள் ஓவர் சினிமாவாப் பண்ணினீங்கன்னா சூப்பரா இருக்கும். இந்தியில பண்ணுவீங்களா?" என்று சில வடக்கத்திய சேட்டுகள் எனக்கு ஜால்ரா போட ஆரம்பித்தார்கள்.

சரி, நிஜமாகவே ஹாலிவுட் சினிமா பற்றி, சினிமாவின் எல்லாத் துறைகளையும் பற்றிப் பராக்டிகலாகக் கற்றுக் கொள்வோம் என்று நான் இங்கே 'லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் •பிலிம் ஸ்கூலி'ல் சேர்ந்து ஹாலிவுட் சினிமா பற்றிக் கற்றுக் கொண்டேன்.

அடியேன் சினிமாப் படிப்பு பற்றி முறையாகக் கற்றுக்கொண்ட இடம், Los Angeles Film School. அவ்விடம் பற்றிய பாச மிகுதியால், கொஞ்சம் ரீல் சுத்திப் பட்டம் விட்டுக் கொள்ளட்டுமா?

1. என் சாதனைகளைக் கண்டு வியந்த கல்லூரி நிர்வாகம் என்னை இக்கல்லூரியில் சேரும்படி கோரிக்கை வைத்து ஹாலிவுட் புலவர்டில் தர்ணா செய்தது.

2. எங்கே நான் ஒழுங்காகப் படித்து முடித்துத் தனக்குப் போட்டியாக வந்து விடுவேனோ என்கிற பயத்தில் ‘டைட்டானிக்’ இயக்குனர் ஜேம்ஸ் காமெரான் என்னை வீட்டுக்கு அனுப்பும்படிக் கல்லூரியைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டார்.

3. ஓரளவு சினிமா தெரிந்தவன் என்கிற முறையில் எனக்கு அங்கே முழு ஸ்காலர்ஷிப் கிடைத்தது.

முதலாவது ரீல், இரண்டாவது பட்டம், மூன்றாவது முழு உண்மை.

தப்பித் தவறி நான் ஏதாவது நல்ல சினிமா எடுத்துவிட்டால் அதை வைத்துத் தன்னை விளம்பரப் படுத்திக்கொள்ள என்னிடம் கல்லூரி நிர்வாகம் ஒரு அக்ரிமெண்ட் கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அவர்களுக்கு அந்தக் கஷ்ட காலம் வெகு விரைவில் ஆரம்பிக்கப் பிரார்த்தியுங்கள்.

**************

அட, எங்கேயோ போயிட்டன்ல? இந்த சினிமாக்காரனுங்களே இப்படித்தான். சுய புராணம் ஆரம்பிச்சாங்கன்னா, ப்ளாக்கே பத்தாது.

புக்குக்குத் திரும்பி வருவம்.

பல ஹாலிவுட் படங்களில் எப்படி முறையாகத் தொழில் பண்ணுகிறார்கள் என்பதை எல்லாம் பக்கத்திலே இருந்து பார்க்கின்ற சில அனுபவங்கள் எனக்குக் கிடைத்தன. பிரம்மாண்டமான ஷ¤ட்டிங்குகள், விலை உயர்ந்த காமெரா சாதனங்கள், எடிட்டிங் முறைகள், சில பெரிய ஹாலிவுட் ஸ்டார்களின் நட்பு என்று ஒரு கலந்து கட்டியான அனுபவம் கிடைத்தது.

ஸ்கிரிப்டின் ஒழுங்குமுறை புரிந்தது. கால்ஷீட்டின் விவரம், காரணம் புரிந்தது.

தமிழ் நாடகம் எழுதுவது ஜுஜுபி. ஒழுகாத ஒரு பால் பாயிண்ட் பேனாவும், •புல்ஸ்கேப் வெள்ளைப் பேப்பரும், வெற்றுச் சுவற்றை உற்றுப் பார்க்கிற திறமையும் இருந்தால் போதும். சரசரவென எழுதிப் போட்டு விடலாம்.

ஆனால் ஹாலிவுட் ஸ்கிரிப்ட் எழுதக் கணினித் திறமை, மென்பொருள் விவகாரங்கள் போன்ற வில்லங்கமான விஷயங்களும் தேவையாக இருப்பதால் மேட்டர் மிகவும் சீரியசாக ஆகி விடுகிறது. ஆக்டர் பெயரை போல்டில் போட வேண்டுமா, கேப்பிடலிலா, எந்த இடத்தில், என்றெல்லாம் யோசிக்க ரம்பித்தால் ஊறுகிற கொஞ்ச நஞ்ச கற்பனையும் சென்னைக் கார்ப்பரேஷன் குழாயாக வற்றி விடும்.

அதையெல்லாம் தாண்டித்தான் வர வேண்டி இருக்கிறது. அப்புறம் பட்ஜெட், ஷெட்யூல், சினிமாட்டோகிரா•பி, •பில்டர்கள், எடிட்டிங், போஸ்ட் ப்ரொடக்ஷன், கலர் கரெக்ஷன், ப்டிகல்ஸ், அனிமேஷன் என்று மண்டை காயவைக்க ஆயிரத்தெட்டு சமாச்சாரங்கள் இருக்கின்றன.

நான் இன்னமும் தெரிந்து கொள்ளவேண்டிய விஷயங்கள் இங்கே மிக அதிகமாக இருப்பது புரிகிறது. புதுப் புதுப் புரட்சிகள், மிரட்டலான சங்கதிகள் நடப்பது தெரிகிறது. ஒரு மனித வாழ்வில் இத்தனையையும் தெரிந்து கொண்டு விட முடியுமா என்கிற பயமும் ஏற்படுகிறது.

இருந்தாலும், 'ஹாலிவுட் நம்மை, நம் இந்தியனை, நம் தமிழனை அழைக்க ஆரம்பித்து விட்டது' என்பதை நான் மனதார நம்புகிறேன்.

பத்து வருஷம் முன்பு செல் போன் என்ற வார்த்தையே கிடையாது. இப்போது அது இல்லாத கை வண்டிக்காரர் கூடக் கிடையாது. உள்ளங்கை அகல 'ஐபாட்'டில் டெலிவிஷன் தெரிய ஆரம்பித்து விட்டது.

டெக்னாலஜியின் அசுர வளர்ச்சியில் ஒன்று மட்டும் தான் நிச்சயம். "அலை வருமா, ஆழமாக இருக்குமா?" என்றெல்லாம் மோட்டு வளையைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் காணாமல் போய் விடுவார்கள். கொஞ்சம் புத்திசாலித்தனமாகத் தயாராக இருப்பவர்கள் கரை சேர்ந்து விடலாம்.

நம் தமிழ் ரசிகர்கள் உலக சினிமா பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும், நம் சினிமாத் தொழிலாளர்கள் புதுப்புது விஷயங்களைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், நம் வியாபாரிகள் உலகளாவிய திறமைகளை வளர்த்துக் கொள்ளவேண்டும்" என்கிற உண்மையான ஆதங்கத்தினால் தான் இரவு பகலெல்லாம் கண் விழித்து எழுதி இருக்கிறேன்.

இந்தப் புத்தகம் எழுதுவதற்காகப் பலப் பல விஷயங்களை நான் ஆராய்ந்து பார்க்க நேரிட்டது.

பல பெரிய ஸ்டூடியோக்களைத் தொடர்பு கொண்டு, 'நான் யார், என் குலம், கோத்திரம் என்ன, தமிழ் என்றால் என்ன? நான் ஏன் வேலை மெனக்கெட்டு எழுதுகிறேன்?" என்பதை எல்லாம் அசட்டு நீலக்கண் அழகு அரக்கிகளிடம் புலம்பிக் கெஞ்சிக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விவரங்கள் சேர்க்கும்படி ஆயிற்று.

அஷோக் அமிர்தராஜைப் பேட்டி காண அவர் செக்ரட்டரி ஷேரனிடமும், அவருடைய வெள்ளைக்கார எடுபிடிகளிடமும் நான் தமிழ் சினிமாப் பால பாடம் எடுக்க நேர்ந்தது. அஷோக் என் பழைய நண்பர் என்பதால் ஜாலியாகப் பேட்டி எடுக்க முடிந்தது.

"அய்யா, ராசா, உங்க சா•ப்ட்வேர் மகிமயப் பத்தித்தான்யா எழுதறேன். எதுனா கொஞ்சம் ஸ்கிரீன் ஷாட்சாவது தானம் பண்ணுங்கய்யா" என்று மென்பொருள் கம்பெனிகளிடம் ராப்பிச்சை கேட்க நேர்ந்தது.

பல வெள்ளைக்காரர்களுக்கு இதையெல்லாம் புரியவைக்க எனக்கு ஒரு இருபது வருஷமாகும் என்பதால் வெறும் கும்பிடோடு நான் விட்டு விட்ட கதைகளும் உண்டு.

அபிராமபுரம் நான்காவது தெருவிலிருந்து அமெரிக்கன் •பிலிம் மார்க்கெட்டுக்கு வந்திருந்த தமிழ்த் தயாரிப்பாளரைப் பார்த்துக் குசலம் விசாரித்தது, 500 மில்லியன் டாலர்கள் வியாபார சாகசங்களைப் பார்த்து மலைத்தது, லைப்ரரி லைப்ரரியாக ஏறி நிறையப் படித்தது, தேடித் தேடி நெட்டில் விவரங்கள் சேர்த்தது, எந்நேரமும் இதே நினைவில் எல்லோரிடமும் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டது என்று எல்லாமே ஒரு கலந்து கட்டியான அனுபவமாக இருந்தாலும், இதெல்லாம் சேர்ந்த அனுபவம் ஒரு புத்தகமாக வெளிவருவது பெரிய ஆனந்தம்.

பின்னிரவுக் குளிர்த் தனிமையில் நடு முதுகு வலிக்க வலிக்க எழுதினாலும், கழுத்தில் புதுப்புது நரம்புகள் ஆங்காங்கே புடைத்துக் கொண்டாலும், அவ்வப்போது எட்டிப் பார்க்கும் குடும்பத்தினர் என் மனநிலை பற்றி மிக வருத்தப்பட்டாலும், ஆபீஸ் கேள்விகளின் நடுவே நான் கற்பனை வயப்பட்டு 'ஙே' என்று விழித்தாலும், இந்தப் புத்தகம், இத்தனை குண்டுப் பாப்பாவாக, அழகாக சுகப் பிரசவம் ஆவது எவ்வளவு சந்தோஷம்!

என்னைத் தொடர்ந்து தொணதொணப்பிப் பட்டை தீட்டி வேலை வாங்கிய நண்பர் பா. ராகவனுக்கு நான் எப்படி நன்றி சொல்லப் போகிறேன்?

"என்ன பாரா சார், ஒரு சீக்வெல் போட்ருவமா? நாடு தாங்குமா? கல்லு எறிஞ்சாங்கன்னாக்க பத்தாயிரம் மைல் தூரம் வராதில்ல?!"

***********

ஆங், சொல்ல மறந்து விட்டேனே! புத்தகம் 2006 ஜனவரி சென்னை புக்•பேரில் வெளிவருகிறது.

உங்கள் அன்பையும் ஆதரவையும் என்றென்றும் நாடும்,
லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் ராம்

Monday, October 31, 2005

தீவுளிக்குத் தீவுளி தான்!

அன்பார்ந்த நண்பர்களே,

வர வர இந்தாளு தீவுளிக்குத் தீவுளி தான் எழுதறான்னு நீங்க சொல்றது நல்லாவே பிரியுதுங்கோவ்!

கொஞ்சம் பிசி தலைவா!

இனிமே ஒயுங்கா மொறயா எய்தறேன். இப்ப மன்னாப்பு கொட்துடுமா கண்ணு.

ஹாப்பி தீபாவளி!

Monday, October 17, 2005

திங்கள் காலையும், கொஞ்சம் கவலையும்!

ஒரு கையில் காலைக் காஃபி, மறு கையில் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் டைம்ஸ், வால் ஸ்ட்ரீட் ஜர்னல் பத்திரிகைகள். இன்னமும் தூக்கம் கலையாத கண்களோடு, இன்று காலை என் கணினியை உசுப்பினேன்.

ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த ஹார்டு டிஸ்க் பயங்கர எரிச்சலோடு, 'வந்துட்டான்யா, வந்துட்டான்' என்று மெஷின் பாஷையில் எனக்கு அர்ச்சனை செய்து முணுமுணுத்தபடி வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது.

வழக்கமான 'ஸ்பாம்' செய்திகள். மன்மத மாத்திரைகள், இனாம் பணம், இலவச ஐபாட், தையல் மெஷின், 'மிக்க சந்தோஷம், உங்கள் கடன் அப்ளிகேஷன் அப்ரூவ் ஆகிவிட்டது' போன்ற அபத்தங்களுக்கிடையே யாஹு IM-ம்மில் நண்பர் ஹரிகிருஷ்ணனிடமிருந்து இன்பாக்சில் காத்திருந்த செய்தி என் பார்வையில் பட்டது:

harikrishnan61: Forwarding an importatnt msg receivd by me from Ganesh Haiku: somebody by name of Vivekabarathi@yahoo.co.in may add you. dont accept it. Its a virus. Tell everyone on your bulletin because if somebody on your list adds them, you get the virus too. Tell everyone on your list not to open anything from Vivekabarathi. It is a hard drive killer and a very horrible virus.pass this letter to everyone on your buddy list. . Right click on the group name of your buddy list and click Send Message to all

முன்பு ஒரு தடவை இப்படி ஒரு எச்சரிக்கைச் செய்தி வந்தபோது நான் யாஹு நண்பர் ஐயப்பனைப் பெங்களுரில் தொடர்பு கொண்டேன். யாஹு மூலம், அதுவும், குறிப்பாக, IM மூலமாக எத்தகைய வைரஸையும் யாரும் பரப்புவது சாத்தியமே இல்லை என்று அடித்துச் சொன்னார்.

என் கணினி கர்ண கவச குண்டலங்களோடு வருமுன் காப்போனாக விளங்கினாலும், நண்பர்கள் யாருக்காவது இத்தகைய வார்னிங் செய்தி, பாதிப்புகள் ஏதேனும் உண்டா?

கொஞ்சம் கவலையாக இருக்கிறது. குளிக்கப் போகுமுன் ஒரு போஸ்டிங் போட்டு விடலாமே என்று தான் ...!

Sunday, October 09, 2005

நாட்டு நடப்பு -2

பெரதர்ஸ் அண்டு சிஷ்டர்ஸ்,

உனுக்குக் கால் கட்தாசி போட இன்த தபா படா லேட் ஆய்ட்சி.

அதுகு கார்ணம், அந்தக் கத்ரீனா, ரீடா, கஜினி, அஸினுன்னு உனு காதுல நா பூ சுத்தப் போவறதில்லை.

மன்ஜிக்கபா. சாரி மச்சி. இன்த தபா ஒரு மன்னாப்பு குடு தாயி.

கொன்ச நாளாவே மன்சில ஒரே கொய்ப்பம். எந்தக் கசமாலத்த ராவா அட்சிப் பாட்லக் கவுத்து முட்சுக் கவுந்து பட்தாலும் தீறாத பேஜார்பா.

மப்ஸ் இல்லமா. இப்ப இஷ்டெடியாத்தான் இர்க்குறன். மெய்யாலுமே என்கு ஒரு விய்ஞ்ஞானக் கொய்ப்பம் எனிக்கி.

ஒரே ஒரு மேட்டர் இன்னிக்கிம் என்க்கு சரியாப் பிரியல பிரதர்.

----------- ----------- --------------

அம்ரிக்காக்காரன் புஸ்ஸ¤ ஐ.நா. ஜபைக்கு எய்தவோண்டிய மொய்ப் பணத்த எய்தாமக் கட்க்கா குட்த்துக்கினே கீறான். 'இதோ இன்னிக்கித் தாரன், அட, நாளிக்கி வாப்பாக் கோ·பி'னு டபாய்க்குறாம் பாரு புச்சு, அந்த ஒயிட் ·பாரீன் பால்டிக்சு மேட்டர் கூட ஈஜியாப் பிரியுது பிரதர்.

பக்கிஸ்தான்ல அத்துவாணி குட்த டிராமாவுக்கு அவிருக்கு ஆப்பு வெக்கலாமா, குடாதா?

சானியாப்பொண்ணு பருதா இல்லாம ஆட்டம் குட்கலாமா, குட்டப் பாவாடல கேம்சு குட் கக்கூடாதா?

அட நம்மாளு கராத்தேய துட்டு மேட்டர்ல எங்ங ஆரு ஒள்ச்சி வெச்சிகீறாங்கோ, எப்ப ரிலீஜ் பண்ணுவாங்கோ, அதுக்கு இன்னா சார்ஜ் ஆவும்?'

- இந்த மேறி லோக்கல் பிரவுன் மேட்டர்லாம் கூட எனுக்கு நல்லாப் பிரியிது பிரதர்.

ஆனாக்க, இந்த டங்கர்-குஸ்பூ பெரச்ன தான் சர்யா வெளங்க மாட்டேங்குதுங்ணா.

நாட்ல அல்லாட்ற இந்தப் பெரச்னை பத்தி என்னிய ஒரு கர்த்து- அதாம்பா ஒப்பின்யன்- கேக்கப் பிபிசிக்காரன், சிஎன்என்காரன், ஜிலோன் டீவின்னு அல்லாரும் ரவுண்டு கட்றானுவ.

ஊகூம் நானு எதயும் தொறந்து ஒரு வார்த்தய எனு வாயால ஸொல்றதா இல்லங்ணா.

ஆனாலும் என் கொய்ப்பத்த ஒங்கிட்ட ஸொல்லாம் ஆரு கிட்ட ஸொல்றது பெரதர்? அதாம்மா இந்தப் போஷ்டிங்கு.

"பாக்கிட்ல ஆய்ரமாக் கீதுமா, ஒரு அய்நூறுக்கு சேஞ்ஜ் இல்ல, அப்பால வாம்மா தே......வதை"யின்னு நம்ம டங்கரு ஸொன்னதச் சர்யாப் பிரிஞ்சிக்காம அந்த நவியாப் பொண்ணு குட்த டார்ச்சர் மேட்டர பத்தி நாட்ல அத்தினி பேருக்கும் தெரியும். நானு பெசலா ஒரு பொய்ப்புரை குட்கத் தாவலை.

சவாரி சர்யா அமயிலின்னா நானு கூடத்தான்- நார்மலு ஜெண்டில்மன்ஸ்- 'போடாங்...'னு நாலு வார்த்த ர·ப்பாப் பேசிடுவன். பிசினஸ்ல இதல்லாம் ஜகசம். இத்தப் பெர்சு படுத்தி அந்தாள ரவுண்டு கட்டித் தெருத் தெருவாக் கல்லால அட்சாங்கோ. 'அவ கால்ல உய்றா, இவ உள்ளாங்கயில ஜூடம் கொள்த்றா, அல்லார் மின்னயும் தோப்புக்கர்ணம் போட்றா'ன்னு ஆளாளிக்கும் பால்டிக்சு பண்ணாங்கோ.

அத்த வுடு. குசுபூ மேட்டர் மே வாட்டு ஹாப்பெண்டு?

'மேக்சைன் கா நாம் க்யா ஹை? ஓ, இண்டியா டுடே? பஹ¥த் அச்சா. அரே, அந்தர் ஆவோனா, சாய் பீயோன்னா'னு குஸ்பூ புள்காங்கிதமாப் பூரிச்சுப் போயி இன்னாத்தயோ ஒள்றிக் கொட்டிக்கிது. ரிப்போர்ட்டரு குஸ்பூ கையாலயே போட்ட டீ மப்ஸ்ல இன்னாத்தயோ எய்திக் கிய்ச்சாராம். அந்தம்மாவ ஆளாளுக்குக் கியி கியின்னு கியிக்கீறாங்க அத்தினி பெர்ய மன்ஸாளும். திர்மாலடிம்மை, தொல்லுன்னு இவிங்க பண்ற தில்லாங்கடி அர்சியல வுடும்மா. அது ரொம்ப அஜிங்கம்.

என்னோட கொய்ப்பம் இங்ஙன தான் பெரதர்.

----------- ------------- --------------

துக்கடாப் பத்ரிகை, தூள் பக்கோடா மடிக்க யூஸ் பண்ற பத்ரிகையின்னு அல்லா பத்ரிகை ரிப்போர்ட்டருங்ளுமே நாட்ல ஒரு கையில பால் பாயிண்டு, பேப்பரு, ஒரு கையில டேப் ரிக்கார்டருன்னு தான் அலயிறானுவோ.

டங்கரும் குசுபுவும் உம்மயிலயே இன்னா ஸொன்னாங்கோன்னு அந்தட் டேப்புங்களப் போடுங்கப்பா.

பொதுசனம் நாங்க அப்பால முடிவு செஞ்சிக்கறம்.

டம்ளன் எனமானம், தனுமானம், கத்திரிகா, டமில்ப் பொண்ணுங்க கருப்பு, கண்றாவி அல்லாத்தயும் நாங்க முடிவு பண்ணிக்கறம்.

நீங்க ஒர்ஜினல் டேப்பப் போடுங்கப்பா மொதல்ல.

அந்த டேப்புங்கோ எங்கங்கற உம்மை எனுக்குத் தெரிஞ்சாவோணும் இப்பயே.

என்னங்ணா நாஞ்ஸொல்றது?

-மெய்லாபுர் கபாலி
C/o எட்டாம் நிம்பர் கடை (கஜலச்சுமி ஒய்ன்சு)
மண்டவெளி பஷ்டாண்டு சமிபம்

Wednesday, August 24, 2005

நாட்டு நடப்பு -1 (கபாலியின் கேள்விகள்)

நாட்டு நடுப்பெல்லாம் வரவர ஒன்னுமே சர்யாப் பிரியலீங்கண்ணா. ஒரே பேஜாராயிட்சுபா. ரவிக்கு அட்ச சர்க்காட்டம் அல்லாமே கலங்கலாத்தான் கீது.

அத்தாம்பா உன்னிய மேறிப் பெர்சுங்களாண்ட எதுனா டவிட்டு கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கறன்.


1. கொஞ்ச நா மின்னாடி, "நாந்தேன் அடுத்த சூப்பருடா, மவனே, உனுக்கு சான்ஸே இல்ல, நீயி ஃபீல்டு அவுட்டுப் பொறம்போக்கு"ன்னு கட்டிப் பொரண்டு பெறாண்டிக்கிட்டாங்களே செல பேரு, இப்ப அவிங்கள்லாம் ஏங்ண்ணா இவ்ளோவ் சயிலண்டா கீறாங்க?

2. "அய்ய, நாந்தேன் அஸீனு, எனு கண்ணெப் பாரு, எனு அயகப் பாரு"ன்னு ஒரு கோயம்புத்தூரு அக்கா கம்பூட்டருலயே சீனு சீனாக் காட்டி லெச்சம் லெச்சமாக் கனடா மாமா ஒர்த்தராண்ட கறந்து கீதாமே? கன்டா மன்சன் ஏற்கனியே நொந்து நூடுல்சா கீறாராம். இந்தக் கதய இந்தியில சினிமா எட்கறம்பா, ஒரு டைட்லு குடு'னு காஜா மொய்தீனு கேட்டார் சார்.

'சாட் கா பச்சா அவுர் ஃபிலிம் கீ ராணி' நல்லா கீதா?

3. "அட அம்மாம் தொலவுல போயி ஜின்னாவுக்கு ஜால்ரா போட்டாக்க ஆருமே கண்டுக்க மாட்டாங்க"ன்னு நெனிச்சித் தப்பாட்டம் ஆடிட்டு, இப்ப ஆப்புல மாட்டிக்கினு அவஸ்தபடுறாரே, அத்துவானி, அவிரு லெட்டரு போட்டு என்னியக் கேட்டாருங்ணா, "சொரணயின்னா இன்னாடா கபாலி மீனிங்'கின்னு. பட்சவன் நீ ஸொல்பா.

4. 'நாட்ல அத்தினி பேருக்கும் வர்சத்ல நூறு நா வேல உண்ட்ரா, சம்பள துட்டும் கேரண்டி'யின்னு டெல்லியில சட்டம் வர்தாமே, அப்டியின்னா மத்த நாள்ங்களுக்கு வேல பூட்சினு நஸ்ட ஈட்ட சிதம்பரம் சாரு தர்வாருங்களாங்ணா?

5. ஈராக்கு தலயில குண்டப் போட்டா அல்லாப் பெட்ரோலயும் அம்ரிக்காவிக்கே புட்சிக்லாம்னு பிராடுக் கணுக்கு போட்டு புஸ்ஸு அய்குனி ஆட்டம் ஆடி முட்சின அப்றமும் ஏங்க்ணா பெட்ரோலு வெல இப்டிக் குமுறிக்கிட்டே ஒசரத்ல போயி நிக்கிது?

பெர்யவிங்க, பட்சவங்க நீங்க ஸொல்லுங்ணா, நானு கையிநாட்டு, கேட்டுக்கறன்.

Monday, August 22, 2005

பிறந்தகப் பெருமை -6

சென்னையிலிருந்தோ, மதுரைப் பக்கத்திலிருந்தோ மயிலாடுதுறை ஜங்ஷனில் வந்து இறங்குகிறோம். இரும்புக் கீறல், வெப்பத் தும்மல், நீராவி விக்கல், முனகல், சோர்வுடன் புகைவண்டி 'தஸ், புஸ்'ஸென்று மூச்சு விட்டுக்கொண்டு நிற்பதற்குள்ளாகவே வெளியே தலை நீட்டி, நமக்கு வேண்டியவர்கள் யாராவது கிராமத்திலிருந்து வண்டி கட்டிக் கொண்டு வந்திருக்கிறார்களா என்று பார்ப்பது என் வழக்கம்.

காருடை காருண்யவான் நண்பர்கள் யாராவது கண்ணில் தென்பட்டால் ஆனந்தக் கூத்தாடும் நெஞ்சம். எங்கள் வீட்டுச் சொந்த வண்டியை எல்லாம் எந்தக் காலத்திலேயோ விற்று விட்டாலும், அவ்வப்போது ஒரு வில் வண்டியோ, ஒற்றை மாட்டு வண்டியோ, மாமா புண்ணியத்தில், யாராவது எங்களுக்கு ஓசியில் அனுப்பி வைப்பது வழக்கம். உள்ளூர் நிலச் சுவான்தார்கள் சில இரட்டை மாட்டு வண்டிகளை என் தற்கால '05 7 சீரிஸ் பிஎம்டபிள்யூ'வை விட பெட்டராகவே மெயிண்டெய்ன் பண்ணி வைத்திருப்பார்கள். வண்டியில் கிளி கொஞ்சும். மாடுகளும் கொழு கொழுவென்று நமீதா கணக்காக இருக்கும். சலங்கைச் சத்தமும் சாட்டைச் சீறலும் அட்டகாசம் தான். ஓடும் வண்டியின் எழுந்து நின்று தலைப்பாக் கட்டை ஒரு இறுக்கு இறுக்கினால், அப்படியே படையப்பா தான்.

என் பூர்வாசிரமக் குடில் இருக்கும் நல்லத்துக்குடி கிராமம் மாயவரம் டவுன் ஸ்டேஷனுக்கு மிகச் சமீபம்.

ஊரிலிருந்து வீட்டு வேலைக்காரரோ, நண்பர்களோ, யாராவது ஸ்டேஷனுக்கு வந்திருந்தால் பிரச்னை ஏதும் இல்லை. அரை மணி நேரத்தில் வீடு போய்ச் சேர்ந்து விடலாம். அதுவும் பெரிய கடைத் தெரு, மணிக்கூண்டு வழியாகச் சென்றால் ஜாலியாக வீட்டுக்குக் கொஞ்சம் புதுக் காய்கறி, பழங்கள், கதம்பம், அன்றைய ஹிண்டு, எக்ஸ்பிரஸ், தினத்தந்தி, விகடன், குமுதம், கல்கண்டு, மாமாவுக்கு வெற்றிலை, பாக்கு, புகையிலை என்று ஏதாவது கையோடு வாங்கிக்கொண்டும் போய் விடலாம்.

யாருக்கும் கடிதம் எழுதாமல், எதுவுமே தெரிவிக்காமல், திடீரென்று ஜங்ஷனில் வந்து விடியற்காலை இருட்டில் 'பொத்'தென்று குதித்த காலங்களும் உண்டு.

ஜங்ஷனின் விடியற்கால நறுமணக் கலவை அதி தீவிர தனித் தன்மை கொண்டது. 'ஜில்' தண்ணீர் மேலே பட்டதால் கோபித்துக்கொண்டு பொசுங்கும் எரிநாற்ற நிலக்கரி, நடைவண்டிகளின் இளைத்த சோனித் தேநீர் வாசனை, இன்னமும் மாற்றப்படாத, அவற்றிலேயே தூங்கி எழுந்திருக்கப்பட்ட, யூனி·பார்ம்களின் வியர்வைக் கொடுமை, கேண்டீனில் பொடி தூக்கலான சாம்பாரின் நறுமணம், ஸ்லீப்பர் கட்டைகளின் மீதும், பாத்ரூம் பக்கமாகவும் அவசரமாக வீசப்படும் அபரிமிதமான ப்ளீச்சிங் பவுடரின் கோர நெடி, 'இஷ்ட்ராங்' பினாயில், கொசு மருந்து, ஸ்டேஷன் வந்தவுடன் அத்தனை பேருக்கும் உடனே அவசரமாக வந்து தொலைத்து விட்ட ஆய், மூச்சா+ப்ளஸ் காஸ், இந்திய ரயில்வேயின் ஓப்பன் டாய்லெட் மகிமை- எல்லா சுகந்த வாசனைகளும் சேர்ந்து ஒரே நேரத்தில் நாசியைக் 'குபீரெ'ன்று பதம் பார்ப்பதில் ஒரு குமட்டு குமட்டி, ஸ்டேஷனில் காலை வைத்தவுடன், 'உவ்வே' என்று பலரும் அதிகாலை வாந்தி எடுப்பது சகஜம். அதில் பித்தம் ஏதுமில்லை. பைத்தியம் சத்தியமாக இல்லை. உடனே ஒரு தமிழ்ப்பட டாக்டர் ஓடி வந்து மணிக்கட்டைப் பிடித்துப் பார்த்து, கண்ணாடியைக் கழட்டியபடியே 'கன்கிராஜுலேஷன்ஸ்' எல்லாம் சொல்லமாட்டார்.

நம்மை வரவேற்க இன்று யாரும் வந்ததாகத் தெரியவில்லை என்று சொன்னேன், இல்லையா? உஷார். இப்பொழுது தான் ஜங்ஷனை விட்டு சர்வ ஜாக்கிரதையாக வெளியேற வேண்டும்.

இரண்டு கைகளிலும் லக்கேஜுடன், தோளில் தொங்கலாட்டம் ஆடும் சற்றே அறுந்த ஊஞ்சல் பைகளுடன், காலால் சூட்கேசை உத்தேசமாக நெத்தியபடி, 'பட்டிக்காட்டான் யானை பார்த்த கதை'யாக, 'ஆட்டோவில போவமா, இல்லை பஸ் ஸ்டாண்டு வரைக்கும் பஸ்ல போயி, அப்பறம் அங்கேயிருந்து ...' என்று கொஞ்சம் குழம்பித் தொய்வு நடை போட்டு, ஒரு சைடாக 45 டிகிரி ஆங்கிளில், மெதுவாக முன்னேறினால், போயே போயிற்று. உங்களுக்கு இன்று நேரம் சரியில்லை.

பொய்யோ, புனைசுருட்டோ, பாவமோ, அதிபர் புஷ் ஈராக்குக்குள் அவசர அவசரமாகத் 'திடு புடு'வென்று அநியாயமாக நுழைந்தாரே, அதே ஸ்பீடில், அதே ஸ்டைலில், ஜங்ஷனை விட்டு ஜல்தியாக வெளியேறினால் பிழைத்தீர்கள். இல்லையென்றால்?

"வாங்க கொழந்தை" என்று அன்புடன் வரவேற்பார் ஒரு குதிரை வண்டிக்காரர்.

'நம்மை எப்படி இவருக்குத் தெரியும்? கடந்த முறை இந்த முரட்டு மீசை + சோனி பனியன் + அழுக்கு லுங்கி ஆளை யார் நமக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தது? 1998-லா? அல்லது 2003? ஒரு வேளை நமக்குத்தான் அவ்வளவு மறக்க முடியாத அமிதாப் பச்சன் பர்சனாலிட்டியோ?' என்று ஏதாவது நீங்கள் குழம்ப ஆரம்பிப்பீர்கள். அசமஞ்சமாக நிற்பீர்கள். அவர் சிநேகமாகப் பல் காவி தெரியச் சிரிப்பார். சிவந்து கிடக்கும் அவர் கண்களை நேரடியாகப் பார்த்து 'கண்ணொடு கண் நோக்கி' விட்டீர்கள் அல்லவா? எல்லாமே போச்சு.

அய்யோ பாவம், இனி நான் உங்களுக்கு உதவ இயலாது. சாரி.

"என் கைகளில் பாணங்கள் ஏதுமில்லை. இதோ, நன்றாகப் பார்த்துக்கொள், ராமா, ரகுகுலவீரதிலகா. என் நினைவிலும் எள்ளளவும் தீய நோக்கம் இல்லை. நான் உன்னுடன் ஸ்நேகமாக இருக்கவே விரும்புகிறேன். நீ என்ன நினைக்கிறாய் தசரத ராஜகுமாரா?" என்று கேட்டபடி இராமனை நோக்கிக் குகனோ, வாலியோ, அங்கதனோ முன்னேறியதாகக் கம்ப நாட்டார் விவரிக்கிறார் தன் இராம காதையில் ஏதோ ஒரு காண்டத்தில்.

கிட்டத்தட்ட அப்படிப்பட்ட ஒரு சிச்சுவேஷன் இங்கே. கம்பன் பிறந்ததும் எங்கள் மாயவரம்-குத்தாலத் தலைமாட்டில் தானே!

"வாங்க, தம்பி. எங்க, பட்ணத்ல இருந்து தான வரீங்க? வீட்ல அம்மா சௌக்கியமா?"

இந்த ஒரு ஜெனரிக் கேள்வியின் pseudo அந்நியோன்னியத்தில், காதலில், நட்பில், ஜாரிப்பில் விழுந்து யாரும் பதிலுக்கு சிநேகமாகச் சிரித்து வைப்பார்கள். 'அம்மா' என்பது ஒரு அடிஷனல் P. வாசு செண்டிமெண்டுக்காக. நெவர் ஃபெயில்ஸ்.

'மேனிபுலேடிவ் சைகாலஜி, பாடி லாங்குவேஜ் இண்டர்ப்ரடேஷன்' ஆகியவற்றில் அநாயசமாக ஆக்ஸ்ஃபோர்டில் பி.ஹெச்டி வாங்கத் தகுதியுள்ள மேற்சொன்ன கு. வண்டிக்காரர் உங்களை ஒரு பெட்டியைக்கூடத் தூக்க விடாமல் உங்கள் அத்தனை சுமைகளையும் தன் சுகமான சுமைகளாகத் தன் சிரமேற்றிக் கொள்வார்.

"எத்தனை நாள் கழித்துத் திரும்ப வந்தால் தான் என்ன? நம்மை உடனே வரவேற்றுப் பணிசெய்யக் காத்திருக்கிறார்கள் நம் திருத் தொண்டர்கள். அடாடா, மாயவரம்னா மாயவரம் தான்" என்றபடி நடையில் ஒரு முறுக்குடன், நினைப்பில் ஒரு செருக்குடன், அசைவில் இப்போது ஒரு தெனாவட்டுடன், நீங்கள் நேராக, ஆங்கிள் எல்லாம் போய், முன்னேறுவது எனக்குத் தெரியும். அய்யகோ, ஊழ்வினை உங்களை உறுத்து வந்து ஊட்டுகிறது. யான் என் செய்வேன்?

நல்லத்துக்குடி-மாயவரம் சர்வதேச எல்லைக்கோட்டைப் பற்றி விலாவாரியாகச் சொல்ல இது நல்ல தருணம்.

Image hosted by Photobucket.com

எங்கள் கிராமமாகிய நல்லத்துக்குடி, மாயவரம் டவுன் ஸ்டேஷனில் இருந்து, அதாவது மயிலாடுதுறையின் சர்வதேச வரைபட எல்லைக்கோட்டில் இருந்து 'கொஞ்சூண்டு' உட்பட்ட இடம். கொஞ்சூண்டு என்றால் நிஜமாகவே கொஞ்சூண்டு தான். கால் மைலுக்கும் குறைவு. ஒரு அரைக்கால் மைல் இருக்கலாம். ஆனால், பனிக்கட்டி படர் இந்திய சியாச்சேன் மலை-பாகிஸ்தான், இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீனிய எல்லைக்கோடுகளை விட இது அதி முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சென்சிடிவ்வான இடம்.

தரங்கம்பாடி ரயில் பாதை சமீபத்தில் அழிந்தே போனது பற்றி நான் கொஞ்ச நாள் முன்பு சோகமாகத் தனிப் புலம்பல் புலம்பி இருந்தேன் அல்லவா? அதிலிருந்து இந்த 'மா. மு. லி' கருங்கல் உள் வாங்கி ஒரு இருநூறு, முந்நூறு அடி இருக்கலாம். அவ்வளவே. இந்தியத் தொல்பொருள் இலாலாவின் சர்வதேசக் கல்வெட்டு ஆய்வாளர்கள் 'மா.மு.லி' என்றால் 'மாயவரம் முனிசிபல் லிமிட்' என்று கண்டு பிடித்து என்னிடம் சொல்லியும் இருக்கிறார்கள்.

நண்பர்கள் நன்றாகக் கவனிக்க வேண்டும். இது புரிந்து கொள்வதற்குக் கொஞ்சம் கடினமான இடம் தான். நீங்கள் இந்தக் கல்லில் தடுமாறிக் கலங்கி விடக்கூடாது என்பதற்காகவே ஒரு வரைபடத்தையும் நான் இத்துடன் கஷ்டப்பட்டு இணைத்திருக்கிறேன்.

வெளியே வந்து பார்த்தால் எல்லா நல்ல வண்டிகளையும், கார்களையும், ஆட்டோக்களையும் தாண்டிக் கடைசியில் எங்கேயோ அந்த லுங்கி மாரீசன் பின் போய்க் கொண்டிருக்கிறோம். "மொத்தம் ஐந்து மைல்களையும் இன்று நடந்தே தான் போய்த் தொலைக்கப் போகிறோமா?" என்ற பயங்கரக் கவலை, அந்தக் கடோசி கடைசி வண்டியைப் பார்த்ததும் ஓடிப் போய், வேறு புதுக் கவலைகள் வந்து விடும்.

'ஈதென்ன இவ்வண்டியின் சக்கரங்கள் சற்றே சதுரமாக இருக்கின்றன? உடம்பை விட எப்படி இந்தக் குதிரைக்குப் பற்கள் பெரிதாக இருக்கின்றன? இது குதிரை தானா அல்லது புராண காலத்து நரி-பரி கன்வர்ஷன் மேட்டரா? பசியில் அது ஏன் சாக்குப் படுதா, ரெக்சின் சீட் எல்லாவற்ரையும் கடிக்கப் பார்க்கிறது? சணலும் ப்ளாஸ்டிக்கும் எப்படி ஜீரணமாகும்? விலா எலும்புகள் துருத்தும் இந்தச் சோனி எப்படி இவ்வளவு சாணி போடுகிறது?'

நம் பயப் பிராந்தியை டெலிபதியில் புரிந்து கொண்ட பார்த்தசாரதி அர்ஜுனனின் கவலையைப் போக்கும் வகையில் சொல்வார்:

"பாக்கறதுக்குத்தாங்க கொஞ்சம் சோனியாத் தெரியும். கிண்டி ரேசுல ஓடிக் கப்பு வாங்கினதுல்ல இது. ஹய், ஹய், ஹேய்ய், ஏண்டா தலைப்பாவக் கடிக்கற? கொள்ளு வோணுமா?"

நாற்பதடி ரிவர்சில் நடந்தால் ஜங்ஷன் வாசல். இன்னமும் அங்கேயே தான் இருக்கிறது. திரும்பி விடலாமா என்று நீங்கள் வேகமாக யோசிப்பது அவருக்கா தெரியாது?

"நீங்க பின்னாடி ஏறிக்குங்க. முன்னாடி ஏறிக்கினாக் கொஞ்சம் சிரமப்படுவான் அஜீத்து'

யாராலும் ஜெயிக்கப்பட முடியாதவன் 'அஜீத்' என்கிறது வட நூல். கிண்டி குதிரைப் பந்தயங்களில் இவனை வைத்து ஜெயித்து ஜெயித்துத் தொடர்ந்து ஜெயம் கண்டு தான் எம். ஏ. சிதம்பரம் கோடிஸ்வரர் ஆனார் என்பது பொழிப்புரையின் உட்பொருள்.

அந்தச் சோனிக் குதிரையின் பளுஇழுதகுதி (புல்லிங் பவர், அப்படிப் போடுரா ராமா, ஆரு சொன்னது உனக்குத் தனித் தமிழ் வராதுன்னு) பற்றி நீங்கள் தலைசொறிந்து நிற்கையில், குதிரை வண்டி ஆரம்ப ஜோரில் கிளம்பியே விட்டது. (ஒண்ணும் பயப்படாம உள்ளாற வந்து குந்துங்க கொழந்தே)

'இது குதிரையா, தேவாங்கா? இந்த ஆள் நிஜமாகவே இதற்கு முன் ஜட்கா வண்டி தான் ஓட்டி இருக்கிறாரா அல்லது பூனை வண்டியா?' என்றெல்லாம் நீங்கள் மதி மயங்குமுன் வண்டிக்குள் நீங்கள் திணிக்கப்பட்டிருப்பீர்கள். வண்டி ஒரு தினுசாக ஓட ஆரம்பித்து விடும். வைக்கோலுக்குள் மறைந்து துருத்திக் கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொரு இரும்புக் கம்பியும் உங்கள் விலாவையும், பிருஷ்ட பாகங்களையும் பதம் பார்க்கையில், நீங்கள் வலியில் நோகையில், ஆக்சிஜனைத் தவிர வேறு எல்லாத் தீவிர நாற்றங்களும் கலந்த உள் வண்டிக் கொடுமையின் அவதியூடே அவர் கேட்பார், அந்த 64 மில்லியன் டாலர் கேள்வியை:

"ரயில்வே கேட்டுக்கு இந்தால தான அய்யா வூடு?"

இந்த 'இந்தால, அந்தால' தான் சர்வதேச முக்கியத்துவம் வாய்ந்த, ஐ. நா. சொங்கி கோஃபி அன்னன் கவனிக்க வேண்டிய, அத்தியாவசியக் கேள்வி.

"இல்ல. வந்து... அது வந்து.... கேட்டுக்கு அந்தால, புள்ளையார் கோவில் தாண்டின உடனேயே, பக்கத்திலேயே ....." ஈனஸ்வரத்தில் நான்.

இதனைச் செவி மடுத்த புரவி சரேலென அதிர்ந்து நிற்கும். கனைக்கும். நுரைக்கும்.

ரயில்வே கேட் என்பது சற்று மேடான பகுதி தான். சோனிக் குதிரைகளும், ஒல்லிப் பலிமாடுகளும் அங்கே நுரை தள்ளிப் பயம் கொள்ளும் தான். அதற்காக அது ஒன்றும் காஞ்ஜன்ஜங்காவோ, கைலாசகிரியோ அல்லவே.

குதிரைவண்டிக்காரரின் குரல் சற்றே மாறுபட்டு விரோதமாக இப்போது ஒலிக்கும்: "கேட்டுக்கு அப்பாலன்னு நீ மொதல்லயே சொல்லி இருந்தியின்னா சவாரியே வந்திருக்க மாட்டனே"

எங்கே நடந்தது தவறு? ஏன்? எப்படி நடந்தது? விளி மரியாதை எப்படி ஒருமைக்குத் திடீரென்று குறைந்தது? ஊஹும். யோசிக்க நேரமில்லை.

மழை காலங்களில் பெருமாள் கோவில் அருகே பாதையில் ஓரடி ஆழச் சேற்றுப் புதைகுழி இருப்பது உண்மை தான். ஆனால் சமீபத்தில் இங்கே மழை பெய்து ஒரு ஆறு மாதமாவது இருக்கும் போல் இருக்கிறதே?

"கொள்ளு என்னா வெல விக்குது தெரியிமில்ல? என்னவோ தெரிஞ்ச பையனா இருக்கியே, அய்ரு பையன், அய்யோ பாவம், போனாப் போவுது பொடியன்னு சவாரி ஏத்தினாக்க, மலை ஏறித் தரை எறங்குடாங்கற. இது அடுக்குமாய்யா? அந்த ரயில்வே கேட்டாண்ட அச்சாணியே முறிஞ்சிடும்ல? வண்டிச் சத்தம் நூறு ரூவாய்க்குக் கொறயாது. வேணுமின்னா கேட்டுக்கு இந்தாண்ட எறக்கி வுட்டுடறேன். இன்னா சொல்ற?"

கேட்டைத் தாண்டியபடி 'இரண்டு கைகளிலும் லக்கேஜுடன், தோளில் தொங்கலாட்டம் ஆடும் ஊஞ்சல் பைகளுடன், காலால் சூட்கேசை நெத்தியபடிப் புழுதி மண்ணில் நானா?'

என் கிராமத்து மறு-பிரவேசம் இப்படியா சோகப் பின்னணியுடன் ஆரம்பிக்க வேண்டும்? ராமராஜன், விஜயகாந்த் போன்ற தமிழ்ப்பட ஹீரோக்கள் மட்டும் எப்படி ஒரே ஒரு காலிப் பெட்டியுடன், இளையராஜா பாட்டுடன், சந்தோஷமாக ஊர் திரும்புகிறார்கள்?

"கேட்டைத் தாண்டினதும் கொஞ்சம் தூரம் தான்"

"அந்தப் பாழாய்ப் போன கேட்ல தாம்பா ரெண்டு குதிரைங்க செத்துப் பொழைச்சிருக்கு. ஒரு இருநூறு ரூவா குடுத்தியின்னாக்க ..."

இருநூறு கொடுப்பதாக மௌனமே சம்மதமாக அறிவித்தவுடன் அந்தக் குதிரையும் சந்தோஷமாக ஓட ஆரம்பிக்கும். இத்தனைக்கும் கேட் கிராசிங்கை நெருங்கியவுடன், "வண்டி குடை சாஞ்சுருக்கூடாதில்ல. உங்க பொட்டிங்களக் கையில எடுத்துக்கிட்டுக் கொஞ்ச தூரம் நடந்தே வந்திருங்க தம்பி"

மறுபடி மரியாதை கூடும். கேட்டுக்கு இந்தப் பக்கம் சம தரையில் இறங்கி அத்தனை லக்கேஜுகளையும் இறக்கிச் சுமந்து பிறகு மலையேறி இறங்கி, அந்தப் பக்கம் திரும்பவும் எல்லாவற்றையும் வண்டிக்குள் அடுக்குகிற கொடுமைக்கு வீட்டுக்கு நடந்தே போய்த் தொலைத்து விடலாம்.

இந்த லக்கேஜ் இறக்குமதி-ஏற்றுமதி லாவண்யங்களை ஊரே கூடி நின்று வேடிக்கை பார்க்கும்.

"வாங்க கொழந்தே, மெட்ராஸ்ல இருந்து வரீங்களா? ஒரு பி.டி. கார்ல வந்திருக்கக் கூடாதுங்களா? ஈஜியா இருந்திருக்கும்ல?"

"இன்னா பாய், குதிர நொர தள்ளுது? மாரடைப்புல இப்டித்தான் அன்னிக்கு ஒரு மாடே செத்துப் போச்சு இந்த மோட்டாண்ட"

"டேய், டேய், பையா, குதிரக்குப் பின்னாடி போய் இன்னாடா பண்ற? குச்சியால அங்க குத்தாத. குதிர துள்ளினாக்க வண்டி கொட சாஞ்சிடும்கறேனில்ல?"

"இருங்க நடவாளுங்க ரெண்டு பேரக் கூட்டியாரேன். வண்டிய அப்படியே 'ப்ளசர் கார்' கணக்காத் தள்ளிக்கிட்டே போயிரலாம்"

ஒரு வழியாக வீடு வந்து சேர்ந்தாயிற்று.

உறவுகளின் உபயகுசலோபரி விசாரணைகள் நட்ட நடு வாசலிலேயே ஆரம்பிக்கும்.

"ஏண்டா ஒரு கார்டு போட்ருந்தா, சின்னப் பண்ணை வண்டி அனுப்பி இருப்பாரே?"

"எதுக்குடா குதிரை வண்டில வந்தே? சொல்லியிருந்தா தாஸ் கார் அனுப்பி இருப்பானே?"

"நம்ம சுப்புணிக்கே ஜங்ஷன்ல ரெண்டு ஆட்டோ ஓடறதே, உன்னோட படிச்ச கோதண்டம் தான் ஆட்டோ ஓட்றான். அதுல வந்திருக்கறதுதானே?"

கைலி நாயனார் திடீரென்று இடை மறிப்பார்:

"கொழந்த கொஞ்சம் மெறண்டு தாங்க போயிருச்சு ஜங்ஷனாண்ட. நான் தாங்க பயப்படாதீங்கன்னு சொல்லி நேரா நம்ம வூட்டுக்கு அழைச்சுக்கிட்டு வந்திருக்கேன். ஆளுதான் நெடு நெடுவா வளர்ந்திருச்சே தவிரக் கொழந்தைக்கு ரொம்பவும் பூஞ்சை மனசுங்க. மதராஸ்ல அம்மா சௌக்கியம் தானுங்களே? ஏதோ இருநூறுக்கு ஒரு நூறு சேர்த்து முந்நூறாக் கொடுத்தீங்கன்னா உங்க புண்ணியத்துல இந்தக் கழுதக்குக் கொஞ்சம் புல்லைக் கண்ணில காட்டுவேன். விலைவாசி எல்லாம் எக்குத் தப்பா எகிறிக் கெடக்குங்க. கொழந்தைக்கு ரொம்ப நல்ல மனசு. போட்டுத் தருவார்ரா அஜீத்து. சும்மாக் கனைக்காத"

Tuesday, August 16, 2005

இராம காதை தொடர்கிறது!

இராம காதையில் ஏன் இப்படி ஒரு திடீர்ச் சுணங்கல்? எனி மாரீசன் பிசினஸ் ஹாப்பெனிங்?

எந்த விதமான இலக்கியப் பாவ்லாவையுமே சமீபத்தில் காணோமே? அப்பாடா. ஆனாலும் ...

இந்த எல்லே ஆள் இருக்கிறாரா? அல்லது அலாஸ்காவிலேயே 'ஜில்'லென்று செட்டிலாகி விட்டாரா என்று யாருமே கவலைப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.

என்னைப் பற்றிய 'காணவில்லை' விளம்பரச் சுவரொட்டிகள் எதையும் யாருமே எங்குமே கண்டதாகவும் செய்தி இல்லை.

'அண்ணன் தொடர்ந்து 'பிறந்தகப் பெருமை' பேசாவிட்டால் பட்டப் பகலில் பட்டமங்கலத்தெரு மணிக் கூண்டின் அடியிலெயே விசிறிப் படையோடு யானும் தீக்குளிப்பேன்' என்று மாயவரத்து மக்கள் யாரும் சூளுரைத்த சப்தம் என் காதுக்குக் கேட்கவில்லை.

இருந்தாலும், உண்மை நிலை விளம்புவது என் கடமையாகிறது.

'தமிழ் மண'த்தின் முதன் முதல் இருவார நட்சத்திரமாக மினுக்கோ மினுக்கென்று மினுக்கியதில் ஏற்பட்ட கழுத்துச் சுளுக்கு, தொடர் இலக்கியத் தொண்டினால் ஏற்பட்ட விரற் களைப்பு, வீடு மாற்றல் வைபவத்தில் ஏற்பட்ட ஜெனரல் சிராய்ப்புகள், முழங்கால் முட்டி சேதாரங்கள், இன்ன பிற அலுப்புகளைக் களைய அலாஸ்கா வரை சென்று குளிர் பனிக் கட்டிகளின் மீதமர்ந்து தியானம் செய்து முடித்து விட்டுத் தற்சமயம் எல்லே திரும்பியிருக்கிறேன்.

எல்லேயிலிருந்து சியட்டில் வழியே ஆன்கரேஜ் வரை விமானப் பயணம், அங்கிருந்து அலாஸ்காவின் உட்பகுதிகளுக்குப் பனிப் பாறைகள் தேடிக் 'க்ரூயிஸ்' என்கிற நீண்ட நெடும் கடற் பயணம், வான்கூவர் நகரில் சற்றே ஓய்வான ஊர் சுற்றல், மீண்டும் எல்லே திரும்புதல் ஆகிய பரவலான நிகழ்ச்சி நிரல்களுக்கிடையேயும் நான் என் அன்புசால் வாசக அன்பர்களை மறந்தேனில்லை.

வெகேஷனில் இருந்து திரும்பிய களைப்பு, புது வீடு, சாமான், சச்சா, கண்டாமுண்டான்ஸ் பேக்கிங்ஸ், அன்பேக்கிங்ஸ், அரேஞ்சிங்ஸ், ரீஅரேஞ்சிங்க்ஸ், காலில் போட்டுக்கொண்டு பேண்ட் எய்டிங்க்ஸ், சிராய்ச்சிங்க்ஸ், புது நெட் கனெக்ஷன் (நாளை தான் வருகிறது), நோ தொலைபேசி (மொபைல்கள் இருப்பதால் கதை கந்தலாகவில்லை), நோ தொலைக்காட்சி தொடர்புகள் (அப்பாடா!) ...இப்படியாகத்தானே ராம காதை தற்சமயம் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

விரைவில் சந்திப்போம்!

Friday, July 15, 2005

பிறந்தகப் பெருமை -5

'மயிலாடுதுறை ஜங்ஷன்'

தலைப்பே, ஒரு சினிமாத் தலைப்பு போல அட்டகாசமாக இல்லை?

'போண்டா, வடை, டீய்ய்ய், காப்பி'.

'சார், குமுதம், விகடன், கலைமகள் ...' சின்னப் பையன்களின் வியாபாரக் கூச்சல்கள்.

'டொய்ங் டொய்ங் டொய்ங்' என்கிற இடைவிடா தண்டவாள மணிச் சத்தம்.

'கார்டி'ன் அவ்வப்போதைய விசில்.

இடையிடையே 'தி ராமேஸ்வரம் எக்ஸ்பிரஸ் வில் அரைவ் இன் ப்ளாட்பார்ம் நம்பர் ஒன்', 'சிதம்பரம், கடலூர், திண்டிவனம், விழுப்புரம் மார்க்கமாகச் சென்னை செல்லும் சோழன் எக்ஸ்பிரஸ் ஐந்தாவது பிளாட்ஃபாரத்தில் ...' போன்ற அறிவிப்புகள்.

"போயி மறக்காம லெட்டர் போடுப்பா. பாட்டிய நான் பாத்துக்கறேன். ஒண்ணும் கவலைப்படாத"

"ஜன்னல் ஓரமா உக்காராதே. கண்ல கரி விழும். செயின் பத்திரம். காலம் கெட்டுக்கிடக்கு"

"எதுக்காக இப்பக் கண் கலங்கற? இதோ இருக்கற மெட்ராசுக்குத்தான போறேன். சீக்ரமா வந்து உன்னையும் அழைச்சிட்டுப் போறேன். கவ்லையே படாத. புள்ளைய ஜாக்ரதயாப் பாத்துக்க"

"ஜாதகம் பொருந்தி இருந்தா உடனே தந்தி குடுங்கோ. உடனே பொண்ணோட பொறப்பட்டு வந்துடறோம். ஏற்கனவே மாப்ளைக்கு லீவு இல்லைன்னு சொன்னேளே?"

எல்லாமே உணர்ச்சிக் குவியல்கள்.

'ஜங்ஷன்' என்கிற பெயருக்கு அவ்வளவு மகிமை!

மனசுக்குள் எத்தனை உருவகங்களை, பிம்பங்களை அந்தப் பெயர் உடனேயே தலை தூக்கச் செய்கிறது? குமுதம் நிறுவனத்தில் 'ஜங்ஷன்' என்ற பெயரில் பத்திரிகை ஆரம்பிக்கிறார்கள் என்று கேள்விப்பட்ட உடனேயே நான் பெயர்ப் பொருத்தத்தின் புத்திசாலித்தனத்தை நினைத்துச் சிலிர்த்துப் போனேன்

மாயவரம் ஜங்ஷன் சுறுசுறுப்புக்குப் பெயர் போன இடம். முக்கால் வாசி நேரம் ஏதாவது நடந்துகொண்டே தான் இருக்கும். அவ்வப்போது லேசாகக் கொஞ்சம், இதமான நிழலில் பூனை கண் அயருமே, அதைப்போலக் கண் மூடுமே தவிர, குறட்டை எல்லாம் கிடையாது. அட, ஒன்றுமே நடக்காவிட்டாலும் கூட, சிங்கிள் எஞ்சின்கள் குறுக்கும் நெடுக்கும் போய், டிராக் மாற்றிக்கொண்டு, எல்லோரையும் உசுப்பி விடும். ஜங்ஷனும் உடனேயே தலையைச் சிலுப்பிக்கொண்டு எழுந்து உட்கார்ந்து 'டீய்ய்ய், காப்பி' என்று அலற ஆரம்பித்து விடும்.

சென்னையிலிருந்து நான் மாயவரம் திரும்பும் போதெல்லாம், சிதம்பரம் தாண்டிய உடனேயே ஒரு உற்சாகம் திடீரென்று பற்றிக்கொண்டு விடும். கொள்ளிடம் கரை புரண்டு ஓடும். ஜன்னல் வழியே எட்டி எட்டிப் பார்ப்போம். சீர்காழி தாண்டியாயிற்றா? ஆஹா, ஜாலி. வைத்தீஸ்வரன் கோவில்? அதோ தெரிகிறதே? கன்னத்தில் போட்டுக் கொள். இன்னுமா ஜங்ஷன் வரவில்லை? ஏன் இப்படி லேட் பண்றான்? ஏதாவது 'கிராசிங்'கிற்காக, வண்டியை ஒரு பத்து நிமிடங்கள் 'அவுட்டரி'ல் போட்டு விட்டார்களென்றால் கோபம் கோபமாக வரும்.

மாயவரத்து மண்ணை மறுபடியும் மிதிப்பதற்கு அவ்வளவு அவசரம். பிளாட்ஃபாரத்தில் வண்டி நுழையும்போதே சொந்தக்காரர்கள் யார் யார் வந்திருக்கிறார்கள், வண்டிக்காரன் வந்திருக்கிறானா? அல்லது ஆட்டோவில் போய் விடலாமா?' என்று பார்த்துப் பார்த்து மனசு அலை பாயும்.

மயிலாடுதுறை டவுன் ஸ்டேஷனின் ஒற்றை ரயில் ஒண்டுக் குடித்தன எளிமையைப் பார்த்து வளர்ந்தவர்களுக்கு மயிலாடுதுறை ஜங்ஷனின் பல பிளாட்ஃபாரங்களும், கூட்ட நெரிசலும், பல்வேறு புகைவண்டிகளும் சிறு வயதில் கொஞ்சம் கலவரத்தைத்தான் ஏற்படுத்தும். 'சோழனோ, சேரனோ, பாண்டியனோ எந்தப் படைவீட்டுடன், எப்படி முன்னேறி வருவார்கள், எங்கே 'புஸ்'ஸென்று மூச்சு விட்டுக்கொண்டு எத்தனை நேரம் மட்டுமே நிற்பார்கள்?' என்பதெல்லாம் திகிலான விஷயம்.

"இன்னிக்கி 110 அஞ்சுல வரான், மூணுல ரிப்பேர் வேலை நடக்குதுல்ல" என்று தீர்க்கதரிசிகள் யாராவது சொன்னால் அரை டிராயருடன் நாங்கள் அன்னாரை அண்ணாந்து பார்ப்போம். 'எப்படி இந்த ஞானம் இவர்களுக்குச் சித்தித்தது? நமக்கு ஒன்றுமே விளங்கவில்லையே, நமக்கும் முன் வழுக்கை விழுந்தால் தான் இதெல்லாம் புரியுமோ?' என்று கவலையாக இருக்கும்.

திருவாரூர், நாகப்பட்டிணம் பக்கம் செல்லும் பாசஞ்சர் வண்டிகள், தஞ்சாவூர், கும்பகோணம் மார்க்கமாக ராமேஸ்வரம் வரை செல்லும் ரயில்கள், வடக்கே சென்னையைக் குறி வைத்துச் சீறும் எக்ஸ்பிரஸ்கள், பலதரப்பட்ட கூட்ஸ் வண்டிகள், பிளாட்பார களேபரம், பிளாட்ஃபார ஓரமாக மூச்சா, நொண்டிப் பிச்சைக்காரன் என்று ஜங்ஷன் எப்போதும் கலகலப்பாலத்தான் இருக்கும்.

இன்னும் பெரியதாக வளர்ந்திருக்க வேண்டிய இடம். விழுப்புரத்திலிருந்து மாயவரத்தைப் புறக்கணித்துக்கொண்டு 'கார்டு லைனி'ல் அதிவேக ரயில்கள் நேராகத் திருச்சி செல்ல ஆரம்பித்த காலத்திலிருந்தே மயிலாடுதுறை ஜ்ங்ஷனின் வளர்ச்சி மட்டுப்பட்டு விட்டது என்று தான் சொல்லவேண்டும்.

ஹிக்கின்பாதம்ஸ் புக் ஸ்டாலில் கிடைக்காத சஞ்சிகையே இருக்காது. 'ஸ்டார் டஸ்ட்', 'ஈஸ்டர்ன் எகனாமிக் ரிவியூ' என்று எதையாவது பாதிச் சொத்தைக் கொடுத்து வாங்கி விட்டுக் 'கலைமகளையும், குமுத'த்தையும் இறக்கமாகப் பார்க்கும் ஒரு கூட்டம்.

ஏதோ அரேபியாவுக்குக் கால் நடையாகவே காவடி எடுத்துச் செல்வதாக வேண்டிக் கொண்டிருப்பது போல், ஜங்ஷன் ஐஸ் வாட்டரைக் கையில் கிடைத்த அத்தனை பாத்திரங்களிலும் பிடித்துக் கொள்வார்கள் சில பேர். கூட்டம் அலைமோதும். எங்கேயோ ஒரு கூட்சுக்கு ஏதோ ஒரு 'கார்டு' பச்சைக்கொடி அசைத்தால், 'க்யூ'வில் நிற்பவர் பதறுவார்: "சார், என் வண்டி கெளம்பிருச்சு சார். என்னைக் கொஞ்சம் மொதல்ல விடறீங்களா?" ம்ஹும், ஐந்தடுக்கு கேரியர் முழுக்க மேட்டூர் தண்ணீரைத் தேக்கிக் கொண்டிருப்பவருக்குத் தற்காலிகமாகக் காது கேட்காது.

'அடாடா, தெர்மாஸ் ஃப்ளாஸ்'க்கில் கடலூரில் வாங்கிய காஃபி கொஞ்சூண்டு மீதம் இருக்கிறதே, இதை நாமே கொட்டிக் கொள்ளலாமா, கீழே கொட்டி விடலாமா, கொட்டினால் அவள் கோபிப்பாளா? அல்லது அதைச் சேமித்தால் அவள் சிநேகிப்பாளா? எப்படி இருந்தாலும் 'இது தப்பு' என்று எரிந்து தான் விழப் போகிறாள்' என்று ஒரு மாமா பலமாக யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே ஒரு வாண்டு அவர் காலடியில் புகுந்து மீண்டெழுந்து அவரை முந்தி ஒரு கூஜாவை நீரடியில் நீட்டிக் கொண்டிருப்பான்.

ஒரு காலத்தில் ஜங்ஷனில் ஒரு வடையோ, போண்டாவோ தின்றால் காலரா சர்வ நிச்சயம். 'ஈக்கள் புடைசூழ் இட்லி, சட்னி'யைப் பார்த்தாலே சாதுர்மாஸ்ய விரதத்தில் இருப்பவர்கள் கூடக் கொல்லாமையைக் கை விட்டு அல்-கொய்தாவில் சேர்ந்து விடுவார்கள். ஜங்ஷனில் சாப்பிடப் பிடிக்காமல், நாங்கள் ஸ்டைலாகச் சற்றே வெளியே இருக்கும் 'மயூரா'வின் ஜங்ஷன் பிராஞ்சுக்கு நடையைக் கட்டுவோம். போட்டிக்கு அங்கே காளியாகுடியும் ஒரு பிராஞ்ச் நடத்திப் பார்த்துச் சுட்டுக்கொண்டு மூடுவிழா நடத்தி விட்டதென்று சொல்வார்கள்.

நல்ல வேளையாக, அதெல்லாம் அந்தக் காலம். இப்போதெல்லாம் ஜங்ஷன் கேண்டீன் படு சுத்தமாக இருக்கிறது. இது சத்தியமாக 'அந்நிய'னால் அல்ல. 'சரவண பவன்' புண்ணியத்தில் தமிழ் நாடே சாப்பாட்டு விஷயத்தில், ருசியிலும், சுகாதாரத்திலும் மிகவும் முன்னேறி இருக்கிறது. 'அண்ணாச்சி'யை அதற்கு மேல் யாரும் ஃபாலோ பண்ண வேண்டாம்.

சென்னையிலிருந்து காலாவதியாகிக் கல்தா கொடுக்கப்பட்ட 'கர் புர்' ஆட்டோக்களும், ஹைதர் காலத்து அம்பாசடர் 'பி.டி'க்களும் ஜங்ஷன் வாசலில் நிறைந்திருக்கின்றன, பார்த்தீர்களா? சோனிக் குதிரை வண்டிகளும் இன்னமும் இருக்கின்றன. குதிரை வண்டிக்காரரிடன் வண்டிச் சத்தம் பேசுவதே ஒரு தனிக் கலை.

(இன்னும் பேசுவோம்)

ப்ரிய ஸகி -1

Image hosted by Photobucket.com



'வாசக அன்பர்களுக்கு வணக்கம்.

அமெரிக்க வாழ்க்கையின் அவசர, அவசியங்கள் பற்றி உங்களில் பலருக்கு நன்றாகவே தெரியும். வார முழுவதும் நாங்கள் உழைத்து, அலுத்து, வார இறுதிகளில் கூடி மகிழும் நேரங்களில், கவிதைகள் படிக்கின்ற வழக்கத்தை நான் நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் விளையாட்டாகத் துவங்கினேன்.

முதலில் வேடிக்கையாக ஆரம்பித்த இந்த வழக்கம் முதிர்ச்சி அடைந்து கவிதா ரசனையாக வேர் விட்டது. வார இறுதிகளில் மட்டுமன்றி வேறு பல விதங்களிலும் வளர ஆரம்பித்தது. 'கவிஞன்' என்கிற புது அந்தஸ்து தந்து தமிழ் அன்பர்கள் பெருமளவில் ஆதரவு தர ஆரம்பித்தார்கள். அந்த நல்ல நண்பர்களை நான் இந்த இடத்தில் நன்றியோடு நினைவு கூர்கிறேன்.

...........................................
..........................................
..........................................
..........................................

கோவைத் தமிழர்கள் தான் பழகுவதற்கு இனிமிஅயானவர்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனால் இந்தத் தஞ்சைத் தமிழர், பழகுகின்ற தன் பாங்கிலும், உபசரிப்பிலும், மரியாதையிலும் என்னை மிகவும் கவர்ந்தவர். தன்னுடைய பல்வேறு அரசியல், இலக்கியப் பணிகளுக்கிடையே சற்று நேரம் எனக்காக ஒதுக்கி, 'ப்ரியஸகி'யைச் சிறப்பித்து எழுதியமைக்கு மிகவும் நன்றி.

நான் பல வருஷங்களாகப் பார்த்து, பிரமித்து, பல சமயம் மோகித்து நிற்கும் பிரபல எழுத்தாளர் திரு. சுஜாதா அவர்கள் இந்தத் தொகுப்பை வெளியிட இசைந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றி. அவருடைய திறமையான, புதுமையான தமிழ் ஆளுகையில் ஒரு சதவீதமேனும் என்னால் செய்ய முடிந்தால் அதுவே எனக்குப் போதுமானது.

வெளியீட்டு விழாவில் பங்குபெறுகின்ற, நான் பெரிதும் மதிக்கின்ற கவிஞர் திரு. வைரமுத்து அவர்களுக்கும், இலக்கிய, திரப்பட உலகைச் சார்ந்த அனைத்துப் பிரமுகர்களுக்கும் என் நன்றிகள் உரித்தாகட்டும்.

டாக்டர் விக்கிரமன், பாவை சந்திரன், துவாரகாநாத் மற்றும் 'தமிழ் அரசி' நிர்வாக அன்பர்களுக்கும் என்னுடைய நன்றி. பிரமாதமாகப் படங்கள் வரைந்து என் மனத் தாக்கங்களையும், எண்ணங்களையும் பட வடிவில் கொண்டு வந்துள்ள ஓவியர் பாண்டியன் அவர்களுக்கும் நன்றி.

இன்னும் உங்களைப் போலவே முகம்றியா எண்ணற்ற பல வாசகர்களுக்கு இந்தப் 'ப்ரிய ஸகி' நல்ல நண்பனாக இருப்பாள் என்று நம்புகிறேன்.

அன்புடன்,

லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் ராம்"

இப்படித்தான் 'ப்ரிய ஸகி'யின் முகவுரையில் நான் எழுதி இருந்தேன். சென்னையில் திரு. சுஜாதா அவர்கள் இந்தக் கவிதைத் தொகுப்பை '93ல் வெளியிட்டார்கள்.

இனி, 'ப்ரிய ஸகி'யிலிருந்து சில கவிதைகள்:
---------------------------------------------------------

சமர்ப்பணம்
---------------

என்னில் அவளும்
அவளில் நானும்
இரண்டறக் கலந்து நிற்கையில்
எனக்கே இதை நான்
அர்ப்பணம் செய்தால் என்ன?

இருந்தாலும்
ஒரு மரியாதைக்காக
அவளுக்கு இதை
சமர்ப்பணமாக ...

என்
ப்ரிய ஸகிக்கு!






சோம்பேறி மேகம்
------------------------

இலக்கிய வானில்
இன்னுமொரு தாரகையாய்
நான்
இன்னும் ஆகாவிட்டாலும்

சோம்பேறி மேகமாகவாவது
சற்று நேரம்
சுற்றி விட்டுப் போகின்றேனே!

யாம் பெற்ற இணைய இன்பம் -1

எந்நேரமும் நெட்டுலக சஞ்சாரியாக மாறிப் போனதால் குடும்பத்தில் வாங்குகிற கும்மாங் குத்துகளையும், தர்ம அடிகளையும், இன்ப ஷொட்டுகளாக மாற்றுகிற எம் இணைய நண்பர்கள் பற்றி இங்கே எழுதுவதாக 'இந்த வார நட்சத்திர' அறிமுகத்தில் இரண்டு வார முன்பே எழுதியிருந்தேன்.

நீங்கள் உடனேயே அதை மறந்து விட்டாலும் நான் மறப்பதாயில்லை.

சமீபத்துக் கம்ப்யூட்டர் இணைய காலத்துக்கு முந்தைய காகிதக் காலத்திலிருந்தே எழுதி வருகிற 'டைனோசார்' தான் என்றாலும், தமிழ் இணையத்தால், 'கணினிசால் குழாங்'களால் (அப்படிப்போடு! யார் சொன்னது எனக்குச் செந்தமிழ் வராதென்று?) யாம் பெற்ற நண்பர் குழாம் பெரிது, இனிது, பேரன்பு படைத்தது. ஆத்திர அவசரத்தில் எதையாவது எழுதி விட்டுப் பின்னர் நிதானமாக வருத்தப்படுவது, குழாயடிச் சண்டைகள், பொது மன்னிப்புகள், கெஞ்சல்கள், உடனே கொஞ்சல்கள் என்று ஏக கலாட்டா தான்.

இத்திருக் கூட்டத்தில் எந்த பரமாத்ம குருவைப் பற்றிச் சொல்வது? எந்த அடியாரை விடுவது? எல்லோருமே ஏதோ ஒரு விதத்தில் எனக்கு நல்லது செய்திருக்கிறார்கள். முடிந்த அளவுக்கு எல்லோரையுமே பற்றிச் சொல்கிறேன் இந்தப் பதிவில்: விட்டுப்போன நல்லவர்கள் என் தலையில் செல்லமாக ஒரு குட்டு குட்டி நினைவுபடுத்தினால் அவர்களையும் அடுத்த பதிவில் சேர்த்து விட்டால் போயிற்று. (ஐயோ ராமா, 'அமெரிக்க அரசியல்', 'பிறந்தகப் பெருமை', 'அவ(¡)ளோட ராவுகள்', தத்துப்பித்துன்னு ஏற்கனவே சீரியல் ரவுசு தாங்கலை. இந்த அழகுல இதுவும் ஒரு 'சீரீஸா'? நாடு தாங்குமா?)

'95 வாக்கில் நான் தமிழ் நெட்டில் (tamil.net) எழுத ஆரம்பித்தது எழுத்தாள நண்பர், பிதாமகர் சுஜாதாவால் தான். (போதும். அவருக்குக் குளிரப் போகிறது.)

எங்கள் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் வீட்டுக்குக் குடும்பத்தோடு அவர் வந்து தங்குவதற்கு முன்பே, அவருடைய மைத்துனர் ரவிச்சந்திரன் வீட்டில் நான் அவரை வட கலிஃபோர்னியாவில் சந்தித்தேன் ('94-'95). வழக்கமான ஊர் சுற்றல், கோடம்பாக்க வம்பு, லோக்கல் சினிமாப் பேச்செல்லாம் முடிந்த பிறகு, கணினியில் தமிழில் எழுத முடிவது பற்றியும், முரசு அஞ்சல் பற்றியும் அவர் எனக்கு எடுத்துச் சொன்னார். கணினித் தமிழ் அப்போது தான் டெலிவரி ஆகியிருந்த புதுக் குழந்தை. சிறு வயதில் என்னைப் போன்ற தமிழ் ஆர்வலர்களை அது ரொம்பவும் படுத்தி இருக்கிறது!

நான் ஆவலுடன் ஈடுபட்டிருக்கின்ற சில துறைகளில் கணினியும் ஒன்றென்பதாலும், நான் சுமாராக எழுதுவேன் என்பது தெரிந்ததாலும், அவருடைய இந்த யோசனைகள் எனக்குச் சந்தோஷம் அளித்தன. ஏனென்றால் அப்போதெல்லாம் நான் மாங்கு மாங்கென்று முழுநீளப் பேப்பரில் கணக்குப் பிள்ளை மாதிரித்தான் கதைகள், நாடகங்கள் எழுதி வந்தவன். ஒரு விதத்தில் அதில் ஒரு சுகமும் இருந்ததை மறுப்பதற்கில்லை. எழுத்து ஓட்டம் தடைப்படாது. கணினியில் இப்போது அப்படி இல்லை.

'அஞ்சல்' மூலம் முரசு நெடுமாறன் என் நண்பரானார். அவர் வீட்டில் உள்ளவர்களும் என் 'கபாலி'க்கும் 'பாத்ரூம் பாகவத'ருக்கும் ரசிகர்கள் என்று சொல்வார். ஒரு முறை அவர் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் வந்தபோது நேரிலும் சந்தித்தோம். எங்கள் வீட்டில் விருந்து சாப்பிட்ட பிறகு ஒரு நாள் இரவு 3 மணி வரை நாங்கள் பேசிக் கொடிருந்தது இன்னமும் ஞாபகம் இருக்கிறது. 'தமிழ் நெட்'டின் பாலா பிள்ளையும் எனக்கு நன்கு பரிச்சயமானவர் என்றாலும் அவரை நேரில் சந்திக்கும் வாய்ப்பு இது வரை கிட்டவில்லை. ஆரம்ப காலத் தமிழ் நெட்டில் நான் ஒரு ஒருங்கிணைப்பாளனாகவும் செயல்பட்டேன்.

பிறகு, 'அகத்தியர்' பெரியதாகப் பேசப்பட்ட இணைய தளங்களுள் ஒன்றானது. டாக்டர் ஜெயபாரதி என் மேல் பெரும் அன்பு கொண்டவர். நான் இந்தியா சென்றிருக்கையில் நாங்கள் தொலைபேசி மூலம் தொடர்பு கொண்டு நிறையப் பேசி இருக்கிறோம். என்னைப் பற்றி, 'ஜீனியஸ்' என்றெல்லாம் எழுதுமளவுக்கு என் மீது பாசமும், நம்பிக்கையும் வைத்திருப்பவர்.

டாக்டர் கண்ணன், மதி கந்தசாமி, நா. கணேசன், முகுந்தராஜ், சாபு பொன்றோரை நான் அகத்தியத்தின் மூலமாகவும் ராகாகி மூலமாகவும் தெரிந்து கொண்டேன். ஆன்மீகம், இலக்கியம் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சி சம்பந்தமான சரித்திரக் குறிப்புகள், நாடி ஜோதிடம்- இவை எல்லாவற்றையும் குறித்து சகலகலாவல்லவரான ஜேபி அவர்கள் பல பதிவுகள் செய்திருக்கிறார். அவரே ஒரு அருங்கலைப் பொக்கிஷம் தான்.

2002-ல் 'ராயர் காப்பி கிளப்' ஆரம்பித்தபோது நான் அதில் க்ளீனராகச் சேர்ந்தேன். சில நாட்களிலேயே படிப்படியாகப் ப்ரமோஷன்கள் பெற்றுச் சர்வராகிச் சரக்கு மாஸ்டரும் ஆகிக் கல்லாப்பெட்டிச் சாவியே என் கைகளில் தான் இருந்தது. நா. சொக்கன், பாலாஜி, இரா. முருகன், ஆர். வெங்கடேஷ், ஐகாரஸ் பிரகாஷ், அபுல் கலாம் ஆசாத், இரா. கார்த்திகேசு, பா. ராகவன், பத்ரி சேஷாத்ரி, ஹரிகிருஷ்ணன், ஆனந்த் ராகவ் என்று ஒரு பெரிய எழுத்தாள கோஷ்டியே அங்கே எனக்கு நல்ல நண்பர்கள் ஆனார்கள். ஆசிஃப் மீரான், ஹரிஹரன் பிரசன்னா, ஐயப்பன், சுலைமான், கே.வி.ராஜா, ஆர். சுந்தரராஜன், பரிமேலழகர், திருமலை, தேன்சிட்டு, நிர்மலா, மூர்த்தி என்று பலப்பலர்.

இவர்களில் முதற்சொன்ன அனைவரையுமே நான் நேரிலும் சந்தித்திருக்கிறேன். ஆர். வெங்கடேஷ், இரா. முருகன் வீட்டு விருந்துகளில் பங்கு பெற்றிருக்கிறேன். இருவர் வீட்டு இல்லத்தரசிகளுக்குமே எக்கச்சக்கமான கை மணம்!

இரா.மு நல்ல கலா ரசிகர். என்னிடம் மிகுந்த வாத்சல்யம் கொண்டவர். நாங்கள் இருவரும் சேர்ந்து சபாக்களில் கச்சேரிகள, அப்படியே கான்டீன்களில் 'அன்றாட ஸ்பெஷல்கள்' எல்லாவற்றையும் ஒரு கை பார்த்திருக்கிறோம். இதோ, 2005 சீசனுக்கு ரெடி ஆகிக் கொண்டிருக்கிறேன். சென்னை ஜாக்கிரதை.

ஆர். வெங்கடேஷ் இன்னமும் என்னோடு தொடர்பு வைத்திருக்கும் ஒரு நல்ல எழுத்தாளர், பண்பாளர். யார் மனதும் புண்படுகிற மாதிரிப் பேச மாட்டார்.

மரபிலக்கிய மன்னன் ஹரியண்ணாவைப் பற்றி நான் சொல்லவே தேவையில்லை. ஓரளவாவது நான் நல்ல மரபுக் கவிதைகள் பயில்வது இவரால் தான்.

பாராவைப் பற்றி ஏதேனும் புகழ்ந்து சொன்னால் நான் என்னையே புகழ்ந்து கொள்வது போலத்தான். மிகக் கடின உழைப்பை, செய்யும் தொழிலில் பக்தியை, சிரத்தையை நான் இவரிடமிருந்து கற்றுக் கொள்கிறேன். நாங்கள் பரஸ்பர ரசிகர்கள். ராகாகியில் அவர் சேர்ந்த புதிதில், நான் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில் அவர் எழுதிய 'யாரிந்த ராமராயர்?' பதிவுகள் பிரசித்தம். என் மேல் இப்போதும் மிகுந்த நம்பிக்கை வைத்திருப்பவர்.

செப். 2003 வாக்கில் ராகாகி புது வீட்டுக்குக் குடி போயிற்று.

(இன்பம் தொடரும்)

Thursday, July 14, 2005

எங்கேயோ பார்த்த படம்!

நான் ரஜினியுடன் நடித்த 'எங்கேயோ கேட்ட குரல்' படம் ரிலீஸ் ஆனதும், பல இடங்களிலும் வரவேற்பு விழாக்களும் கொண்டாட்டங்களும் நடந்தன.

அவற்றில் ஒன்று, சிதம்பரம் அண்ணாமலை யுனிவர்சிடியில். அந்த விழாவில் நான் பேசுகிறேன். இயக்குனர் S. P. முத்துராமன், கேமராமேன் பாபு, ப்ரொடக்ஷன் மேனேஜர் நாச்சியார்புரம் நாகப்பன் இன்னும் பலருடன் நாங்கள் சென்னையிலிருந்து சென்றிருந்தோம்.

இப்போது வீடு மாற்றுகிற தூசி, தும்மல் கலாட்டா வைபவத்தின்போது எதிர்பாராமல் இந்தப் போட்டோ கிடைத்தது.


Image hosted by Photobucket.com




இது எப்படி இருக்கு?!

Tuesday, July 12, 2005

கிழக்கே ஓடாத ரயில்

மிகச் சமீப காலம் வரை கூட அந்த ரயில் ஓடிக் கொண்டு தான் இருந்தது. சின்னஞ்சிறு ரயில், அதிவேகமெல்லாம் இல்லை. ஆடி அசைந்து தான் அது போகும். ஆங்காங்கே கொஞ்சம் நின்று, சமயத்தில் இளைப்பாறவும் செய்யும்.
சிக்கனமாக ஆறே ஆறு பெட்டிகள். அல்லது சில நாட்களில் மூன்றோ நான்கோ தான். வயதான, ஆனாலும் கடமை தவறாத, ஆஸ்துமாக்காரன் மாதிரி மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கிக்கொண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தது, மயிலாடுதுறை ஜங்ஷன்-தரங்கம்பாடி ரயில்,

லீவெல்லாம் போடாது. சமத்து.

ரயில் என்றால் ரயில் தான். கூட்ஸ் இல்லை. கூட்ஸ் வண்டி ஒரு ஜடம். ஒரே ஒரு டிரைவர், ஒரு கார்டு தவிர வேறு உணர்ச்சிகளேயற்ற ஜட கூட்ஸ் வண்டி இல்லை இது. ரத்தமும் சதையுமான மனிதர்களைச் சுமந்து கொண்டு வரும் பாசஞ்சர் வண்டி. எத்தனை பெண்கள், எத்தனை குழந்தைகள், சின்னப் பையன்கள். ஒரே சிரிப்பும் கும்மாளமும் தான்.

தரங்கம்பாடியில் இருந்து மீன், கருவாடு, பொறையாரில் இருந்து கத்தோலிக்கப் பாதிரிகள், திருக்கடையூரில் இருந்து மாலையுடன் கல்யாண ஜோடிகள், ஆக்கூரிலிருந்து கொடிக்கால் வெற்றிலைக் கூடைகள், செம்பனார்கோவிலில் இருந்து காய்கறி, மன்னம்பந்தலில் இருந்து கல்லூரி மாணவ மாணவிகள் என்று அழகழகான ஜெயலட்சுமிகளையும், ராமநாதன்களையும் சுமந்து கொண்டு சிரித்துக்கொண்டு தான் தினமும் வலம் வரும். சோம்பலே கிடையாது.

எங்கள் வீட்டுக் கொல்லையில் இருந்து சிறு பிள்ளைகளாக நாங்கள் கை அசைக்கும்போது டிரைவர் அங்கே தொலைவில் இருந்து பதிலுக்குக் கை அசைப்பதாகத்தான் எங்களுக்குத் தோன்றும். காலையில் எட்டே முக்கால் என்றால் எட்டே முக்கால் தான். குளக்கரையில் துவம்சம் பண்ணிக் கொண்டிருக்கும் எங்களை 'டேய் பசங்களா, ஸ்கூலுக்குப் போவணும், கெளம்புங்கடா' என்று ஒரு உசுப்பல் உசுப்பி ஒரு விசில் அடிக்கும். தரங்கம்பாடிப் பக்கம் வேலையெல்லாம் முடிந்து மாலையில் மயிலாடுதுறை ஜங்ஷனுக்குத் திரும்புகையில் ஜாலியாக ஒரு 'கூக்கூ'

ஒரு நாளைக்கு இரண்டே இரண்டு டிரிப் தான். அதற்கு மேல் கேட்டாலும் கிடைக்காது.

கல்லூரிக்குச் செல்ல ஆரம்பித்த பிறகு, பேருந்தையும் சைக்கிளையும் புறக்கணித்து, மாயவரம் டவுன் ஸ்டேஷனில் இருந்து அடுத்த ஸ்டேஷனான மன்னம்பந்தலுக்கு ரயிலில் பயங்கர கலாட்டா செய்தபடி சென்றிருக்கிறோம். ஒரு 'பெட்'டுக்காக எம்.எஸ். வெங்கடரமணி செயினைப் பிடித்து இழுத்து செமத்தியாக வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறான். எம்.எஸ்சி (பௌதிகம்) படிக்கக் கான்பூர் போனான். அமெரிக்காவில் நாஸாவில் இருக்கிறானோ? தெரியவில்லை.

ஆக்கூர் ராமலிங்கம் தும்பைப்பூ வேட்டியுடனும், 'பளீர்' சிரிப்புடனும் தான் வருவான். வக்கீலுக்குப் படிக்கப் போவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். அம்மா கட்சியோ, அய்யா கட்சியோ இப்போது?

அவசரத்தில் டிக்கெட் வாங்காமல் ஏறிக்கொண்டாலும் பரிசோதகர் அவ்வளவாகக் கண்டுகொள்ள மாட்டார். ஏதாவது கட்சிப் பூசல், அரசியல் கலாட்டா காலங்களில் மட்டும் இரும்புத் தொப்பிப் போலீஸ்காரர் முறைப்பார். மற்ற நேரங்களில் செக்கிங் கூட அபூர்வம்.

சாயங்கால வேளைகளில் ரயில்வே டிராக்கில் காலாற நடந்து போகின்ற சுகமே தனி. சூரிய அஸ்தமனத்தில் நெடுந்தூரம் சென்று மறையும் தண்டவாளக் கொடுகளை வரைய ஒரு ரவிவர்மா வேண்டும்.

அந்த ரயில் பெட்டியிலேயே கூட ஒரு தடவை கொலை நிகழ்ந்திருக்கிறது என்று ஒரு முறை படித்தேன். இப்போது உயிரையே விட்டு விட்ட எங்கள் பக்கத்து வீட்டுச் சின்னப் பையன் அந்த ரயில்வே டிராக்கில் தான் முதல் சிகரெட்டை இழுத்துப் 'பொக் பொக்' என்று இருமினான். டவுன் ஸ்டேஷனிலிருந்து ஒரு கிலோ மீட்டர் தூரத்தில், ஆழமான இருட்டுக் 'கர்டர்' பாலத்தில் ஒரு முறை ஒரு முண்டத்தைக் கண்டெடுத்தார்கள். இருட்டிய பிறகு அங்கே கொள்ளிவாய்ப் பிசாசு உலவுவதாக எங்கள் வீட்டு நடேசன் சொல்வான்.

சில வருடங்கள் முன்பு எல்லாமே நின்று விட்டது.

டெல்லி ரயில் பவனில் எதோ ஒரு இந்தி பாபு, இந்திய ரயில்வே பட்ஜெட்டின் பல கோடிப் பற்றாக்குறையைச் சமன் செய்வதற்காக, எங்கள் தரங்கம்பாடி ரயிலின் கழுத்தைப் பிடித்து நிறுத்தி விட்டான்.

இப்போது பழைய டிராக்கெல்லாம் துருப் பிடித்து விட்டது. பல இடங்களில் இந் நாட்டு மன்னர்கள் இரும்பைத் துண்டித்து அவரவர் வீட்டுக்கு எடுத்துக்கொண்டே போய் விட்டார்களாம்.

ரயில்வே கிராசிங்குகளில் கோரைப் புல்லும் சாரைப் பாம்பும் நிரந்தரமாகக் குடியேறி விட்டன. மாயவரம் டவுன் ஸ்டேஷனில் விளக்கில்லாத இருட்டில் யார் யாரோ 'டிரக்' அடிக்கிறார்கள். பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறது. மற்ற ஸ்டேஷன்களைப் போய்ப் பார்க்க மனசு இடம் கொடுக்கவில்லை.

அநியாயமாக ஒரு ஜீவன் உயிரோடு கொலை செய்யப்பட்டு விட்டது.

என் கோபங்கள்

என் கோபங்கள்
பாத்திரப் பிரசித்தம்

இரண்டு வயதில்
நசுக்கின
வெள்ளிக் கிண்டி
இன்னமும் சிரிக்கிறது

ஏழெட்டு வயதில்
எடுத்து வீசிய
இரண்டு மூன்று
சொம்புகள்
அடிக்கிணற்றில்
ஆழப் பாசியில்

விடலை வயதில்
வீசிய தட்டுகளா¡ல்
ஒரே அமாவாசையில்
ஓட்டில் உதயமானவை
இரண்டு மூன்று
பௌர்ணமிகள்

என்ன இது சமையலென்று
எடுத்து வீசிய எவர்சில்வரை
பறக்கும் தட்டோவென்று
பார்த்தவர் வியந்தனர்

கோபத்தையெல்லாம்
சிரிப்பில்
சுருக்கி விட்டேன்

இப்போதெல்லாம்
பாத்திரங்கள்
நசுங்குவதில்லை
மனசு தான்
கசங்குகிறது
மற்றவர்கள் கோபித்தால்

பிறந்தகப் பெருமை -4

காலில் சணல் துணி பூட்ஸுடன், கையில் ஒட்டடைக்குச்சி மாதிரி எதையோ வைத்துச் சிலர் ரோட்டைக் கிறுக்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறீர்கள் அல்லவா? அருகே எம வாகனம் மாதிரி ஒரு இயந்திரத்திலிருந்து பயங்கரமாகக் கரும் புகை வருமே? ரோட்டில் ஏகப்பட்ட பேர் 'லபோ, திபோ' என்று அடித்துக் கொள்வார்களே? நகரவே நகராமல் ஒரு துருப் பிடித்த ரோடு ரோலர் கூட அங்கே நிற்குமே?

ஒரு பக்கம் கருப்பு ரசம் மாதிரி உருகிய தார் தனி டிராக்கில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும். பழைய டயர் செருப்புகள், கிழிந்த சைக்கிள் டியூப்கள், சாணிக் கட்டிகள், உடைந்த செங்கற்கள், செம்மண் இவற்றால் ரோட்டில் கூட ஒரு சிறு அணை கட்டப்பட்டிருக்குமே? நினைவிருக்கிறதோ?

அப்படித்தானே தார் ரோடு போடுவார்கள் அந்தக் காலத்தில்?

ஆனால், இந்தக் கொடுமை எல்லாம் இல்லாமல் 'அந்தக் காலத்திலேயே' முதன் முதலாக சிமெண்ட் ரோடு போடப்பட்டது மாயவரம் மணிக்கூண்டிலிருந்து பஸ் ஸ்டாண்டு வரை தான். இந்த ஒரு பெரிய சாதனைக்காகவே 'வெள்ளைக்காரன் இந்த நாட்டை விட்டுப் போகக்கூடாது' என்று மகாத்மாவையே எதிர்த்த ஒரு சின்ன கோட்ஸேக் கூட்டமும் ஆங்கே இருந்ததுண்டு.

மாயவரத்தின் 'நடு சென்டரா'ன மணிக் கூண்டிலிருந்து பஸ் ஸ்டாண்ட் என்னவோ சில நூறு அடிகள் தாம். ஆனால் அந்தச் சில நூறு அடிகள் கொண்ட சிமெண்டுப் பாதை மிகுந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. மணிக் கூண்டைத் திறந்து வைப்பதற்காக ராபர்ட் க்ளைவோ, இளவரசர் சார்லசோ நேரில் வந்ததாகவும், அதை முன்னிட்டே அந்த ரோடு சிமெண்ட் பாக்கியம் அடைந்ததாகவும் கர்ண பரம்பரைக் கதை ஒன்று உண்டு.

அப்படி உலகப் புகழ் பெற்ற இந்த 'மணிக்கூண்டு-பஸ் ஸ்டாண்ட் 500 அடி ஹைவே' எந்த நேரத்தில், எதற்காக, எந்தத் திசையில், ஏன் 'ஒன்வே' என்பது இன்று வரை யாருக்கும் புரியாத புதிர்.

ஏதாவதொரு டீக் கடை அடியில் பதுங்கி இருந்து, பாகிஸ்தாஸ் தீவிரவாதிகளை அமுக்குவது மாதிரி லோக்கல் போலீஸ், சைக்கிள்காரர்களையும் ஸ்கூட்டர்வாசிகளையும் மடக்குவது அன்றாட நிகழ்ச்சி. பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு எதிரேயே தான் காவல் நிலையமும் என்பதால் கேஸ் புக் பண்ண வசதியாக அவர்களுக்கு அது ஒரு மிலிட்டரி முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஸ்ட்ராடெஜி பாயிண்ட். வெற்றிக் களிப்புடன் சைக்கிள்காரரைப் பிடரியில் கை வைத்துத் தள்ளிக்கொண்டு வரும் கான்ஸ்டபிள் சில சமயங்களில் கடுப்பாகி விடுவார். துட்டு பெயராத அல்பத் துவிச்சக்கர கேசுகளின் சைக்கிள்களில் போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாயிலிலேயே -ஒரு மனுநீதிச்சட்டம் மாதிரி- காற்று பிடுங்கி விடப்படும்.

சற்று தூரம் தள்ளி இருக்கும் சைக்கிள் கடையில் காற்றடிக்கும் பிசினஸ் கன ஜோராக நடக்கும். கான்ஸ்டபிள்களின் காக்கிச்சட்டைப் பைகளுக்கு அந்த நாலணாக்களில் கணிசமான சதவீதம் போகிறதோ என்கிற பலத்த சந்தேகம் மாயவரத்தில் ஒரு அர்பன் லெஜண்ட். இயக்குனர் ஷங்கர் கவனிக்கவும். 'அந்நியன் -2' வுக்கான கருப்பொருள் இங்கே பொதிந்து கிடக்கிறது.

ஆனால், அதிகாரவர்க்கத்தின் போலீஸ் அடக்குமுறைகள், அத்துமீறல்கள், அரசாங்கப் பேருந்துகள் மீது என்றுமே பாயாது. என்ன தான் டிராஃபிக் கான்ஸ்டபிள், செங்குடைக்கீழ் நின்று 'கெக்கே பிக்கே' என்று அபிநயம் காட்டிக் குதித்தாலும், 'இஷ்டாப்' என்று அலறினாலும், அடித் தொண்டையில் பிகில் அடித்தாலும், அரசுப் பேருந்து ஓட்டுனர்கள் அவர்களை ஒரு ஈக்குச் கூடச் சமானமாக மதிப்பது கிடையாது.

ஒரு ஜாலிக்காக அவ்வப்போது எதிரிகளின் குடைகள் மீது பஸ்கள் மோதிக் கான்கிரீட் குடைகள் தரையோடு சாய்ந்து கிடப்பதும் நடக்கும்.

'ஆஹா, அந்த பஸ் தான் போகுதே, ஹம் பீ ஜாயேங்கே' என்று நினைத்து ஃபாலோ பண்ணும் வெளியூர் டூரிஸ்ட் பஸ்காரர்கள் செமத்தியாக மாட்டிக் கொள்வார்கள். முக்கால் வாசியும் வடக்கத்தி டூரிஸ்டுகள் கொண்ட பஸ் என்பதால் தாணாக்காரர்களுக்குப் படு குஷி வந்து விடும். நொடித்துப் போய் எலும்பு துருத்திக் கொண்டிருக்கும் அழுக்கு பஸ்ஸை ஓரங்கட்டிப் போலீஸ் நினலய வாசலில் நிற்க வைத்து ரோட்டையும் மறித்துப் போட்டு விடுவார்கள்.

"ஆர்சி புக் இருக்காய்யா?", "பெர்மிட் இருக்கா?", "என்ன எளவு பாசைங்க பேசறான் 503? ஒண்ணுமே புரியலீங்க. இந்த நாத்தம் நாறறானுவ"

"க்யா போல்தா ஹை ஸாலா?, பைசா மாங்க்தா ஹை க்யா, சோக்ரா?

ஏற்கனவே அலைமோதிக் கொண்டிருக்கும் கட்டை வண்டி+மாட்டு வண்டி+சைக்கிள் ரிக்ஷா+ஆட்டோ ரிக்ஷா+நடராஜா சர்வீஸில் டிராஃபிக்கே ஸ்தம்பித்து விடும்.. ஆரிய தேசத்தவரை அருகினில் பார்க்கும் அரும்பெரும் வாய்ப்புக்காகத் திராவிடப் பரம்பரைகள் வேட்டி கிழியப் போட்டியும் போடுவார்கள்.

"வெறும் தரையில குமுட்டி அடுப்ப வெச்சு தோசை சுடறாடா"

"மூதேவி, அது தோசை இல்ல, சப்பாத்தி"

'இராமேஸ்வர இராமனை இனிக் காண்பதெப்போ?' என்கிற கவலையில் தலையில் கையை வைத்தபடி, கையில் பீடியுடன், ரோட்டோர ராஜபுத்ர வம்சப் பிரஜைகள் 'காரே மூரே' என்று கத்திக் கொண்டிருப்பது கண்கொள்ளாக் காட்சி. வடக்கத்தி டூரிஸ்டுகள் 'ராமேஸ்வரம் சென்றடையும் வரை யாருமே குளிப்பதில்லை, ஏன், எது காய்ந்தாலும், எதற்குமே தண்ணீரை உபயோகிப்பதில்லை' என்று சத்தியப் பிரமாணம் செய்த பிறகு தான் பேருந்திலேயே அனுமதிக்கப்படுபவர்கள்.

போலீசில் மாட்டினாலும், பாஷை புரியாவிட்டாலும், வயிறு பசிக்குமல்லவா? எனவே, முட்டாக்கிட்ட மூக்குத்தி, லோலாக்குப் பெண்டிர், 'கணவனே கண்கண்ட தெய்வ'மெனக் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக ரோட்டோரமாக அடுப்பைக் கொளுத்திப் பழைய சப்பாத்தியை மறுசூடு சுடவும் செய்வார்கள். ஆதலால் அந்தப் பிராந்தியமே சுக்கா சப்பாத்தியாலும், மூன்று மாதப் பழைய சப்ஜியாலும், ஏதோ ஒரு வித சுட்ட எண்ணெயாலும், வடதேச ராஜ வம்சத்தினரின் பல மாத வாசனையாலும் பரிமள சுகந்த தேசமாகி விடும். நேரம் ஆக ஆக, விசிட்டர்கள் கூட்டமும் கணிசமாக அதிகரிக்கும்.

'பழங்காவேரி'யைப் பற்றிச் சொல்ல இது மிக நல்ல தருணம்.

'ஒரு காலத்தில் பழங்காவேரியில் நிஜமாகவே காவேரி ஆறு ஓடியதா? பின்னர் அது எப்படித் திடீரென்று திசை திரும்பியது? இதில் கன்னடர்களில் ரகசியப் பங்கேற்பு என்ன?' என்பது பற்றி ஆராய மத்திய அரசு ஒரு கமிஷனே அமைக்கவேண்டும் என்று நான் பல வருடங்களாகக் கூறி வருகிறேன். கேட்பாரில்லை.

தற்காலப் பழங்காவேரி 'மயிலாடுதுறையின் கூவம்' என்ற புகழ் பெற்றது. மாயவரத்து மாந்தரின் அன்றாடக் கழிவுகளிலும், அவ்வப்போதைய மழைநீர்ச் சகதியிலும், சேற்றிலும் அமுங்கிக் குளித்து ஆனந்த பரவசம் பெறுவது யார் என்கிறீர்கள்? முக்கைப் பிடித்துக்கொண்டு சற்றே கிட்டே வந்து எட்டிப் பாருங்கள். அத்தனையும் கரும் பன்றிக் கூட்டங்கள். கொழுக் மொழுக் ரகம்.

ராஜஸ்தானிய வாசனை காற்றில் மிதந்து வந்தவுடனே, பழங்காவேரிச் சகதியில் முழுகி எழுந்து மடியாகப் பன்றிக் கூட்டம் சந்தோஷத்துடன் மயிலாடுதுறையின் புத்தம் புது வடதேச விசிட்டர்களைப் பார்க்கக் குழந்தை குட்டிகளுடன் 'கிறீச்'சிட்டு வருவதும் வழக்கம் தான்.

'தமிழன் வந்தாரை வாழவைப்பவன், விருந்தோம்பலில் மன்னன் அல்லவா?' அவன் வளர்க்கும் பன்றிகளுக்கும் அதே நற் குணாதிசயங்கள் இருப்பதில் ஆச்சரியம் என்ன? ஆனால், இமயத்தில் இருந்து நாம் கல்லெடுத்து வந்ததை அவர்கள் இன்னமும் மறக்கவில்லை போலும்.

'அன்றைய செங்கோட்டுவன் வளர்த்த அரும்பெரும் பாரம்பரியப் பன்றிகள் தாம் இன்று நம் காய்ந்த சோற்றுக்காகப் படை எடுத்து வந்து விட்டார்களோ?' என்கிற சந்தேகத்தில் வடக்கத்தியினர் அவர்கள் மீது கல்லெறிவதும், மிரண்ட பன்றிகள் குமுறிக் கலங்குவதும், இவையேதும் புரியாமல் ஒரு வெள்ளைக்கார டூரிஸ்ட் இதை எல்லாம் வீடியோவில் பதிவதும், இந்த இலவச 'ஷோ'வில் மாயவரத்தினர் வேலை வெட்டியெல்லாம் மறந்து சிரித்து மகிழ்வதும், 'டிஸ்கவரி சான'லில் பார்த்து ரசிக்கவேண்டிய காட்சி.

பஸ் ஸ்டாண்டு நுழைவாசலிலேயே ஏகப்பட்ட பூக் கடைகள், எங்கும் மாலைகள், தோரணங்கள், சர்பத் கடைகள்,

பஸ் ஸ்டாண்டுக்குள் நுழைந்தவுடன் வலது பக்கம் பேப்பர்க் கடை (நிழலான சில 'தேவி' புத்தகங்கள் கவுண்டருக்கடியில் மட்டும்), குண்டூசி, கிலுகிலுப்பை போன்றவை விற்கும் சில பல ப்ளாஸ்டிக் கடைகள், லாட்டரிச் சீட்டு விற்பனை. அவசரமாக ஊருக்குச் செல்பவர்கள் அத்தியாவசியமாக வாங்கிச் செல்லவேண்டி, அரைஞாண் கயிறு, இஞ்சி மொரப்பா, பஞ்சு மிட்டாய், பலூன், இத்யாதி இத்யாதி விற்பனை..

'அரைஞாண் கயிற்றை எந்தக் கலரில் வாங்கவேண்டும்? கருப்பா? சிவப்பா? எது கீழ்தேகாரோக்கியத்திற்குச் சாலச் சிறந்தது?' என்பது பற்றிய விவாதம் மாயவர பஸ் ஸ்டாண்டில் எந்நேரமும் நடக்கின்ற தொடர் பட்டி மன்றம். யார் வேந்துமானாலும் எப்போது வேண்டுமானாலும் அதில் கலந்து கொள்ளலாம்.

சமீபத்தில் பஸ் ஸ்டாண்ட் கொஞ்சமேனும் புதுப்பிக்கப் பட்டிருந்தாலும் அதன் பூகோள எல்லைகள் அருகே நீங்கள் சென்று எட்டிப் பார்க்காமல் இருப்பதே நலம். அவசரத்திற்காகவும், சும்மா ஒரு ஜாலிக்காகவும் அடிக்கடி வேட்டியைத் தூக்கியோ, 'ஜிப்'பை அவிழ்த்தோ ஆனந்த பரவசம் பெறுவதில் மாயவரத்தான்கள் மற்ற தமிழருக்கு எவ்விததிலும் குறைவில்லை.

அவர்களைக் குறை சொல்லாதீர்கள். பாவம். தாங்கள் செய்வது என்னவென்று அறிந்தாலும், மற்ற இந்தியர்கள் போல் தங்கள் ஜீவாதார உரிமைகளை அவர்கள் அவ்வப்போது நிலைநாட்டி வருகிறார்கள். அவ்வளவே. பஸ் ஸ்டாண்ட் இந்த விதத்தில் பெரும் புண்ணிய யூரியாப் பூமி.

பிரம்மாண்டமான 'அந்நியன்' சைஸ் கொப்பறைகளில் அங்கே கொதித்துக் கொண்டிருப்பது தான் பனங்கற்கண்டுப் பால். இரண்டு கிளாஸ் போட்டீர்களென்றால் நேற்றைய மப்பெல்லாம் சட்டென்று இறங்கி விடும். சமீப காலங்களில் 'மதுரை மல்லிகைப் பூ' ரேஞ்சுக்கு இது புகழ் பெற்று வருகிறது. சின்ன கிளாஸ்களில் கொஞ்சமாகத்தான் கொடுப்பார்கள். அவரவர் சைசுக்கேற்ப ஒரு நாலைந்து கிளாஸ் கூடப் போடலாம். இலேசாக வாந்தி வருவது போல் இருந்தால் பனங்கற்கண்டு உங்களுக்கு ஒத்துக்கொள்ளவில்லை என்று பொருள்.

பஸ் ஸ்டாண்டுக்குள் இருக்கும் சைவ, அசைவ உணவகங்கள் அவ்வப்போது மூடு விழா நடத்திக் கொள்ளும். எந்தக் கட்சி, யாருடைய ஆட்சி, யாருக்குக் காண்டிராக்ட் போன்ற பல விஷயங்களைப் பொறுத்தது அது.

அத்தனை பேருந்துகளும் பஸ் ஸ்டாண்டை அப்பிரதட்சிணமாகத் தான் சுற்றி வர வேண்டும். எக்ஸ்பிரஸ் பஸ்களும், லோக்கல்களும் முண்டி அடித்துக் கொள்வதில் அவ்வப்போது சில சிராய்ப்புகளும் ஏற்படுவதுண்டு. சில சமயங்களில் அது 'ரோடு ரோகோ' வரை போகும்.

(நாமும் போவோம்)

Monday, July 11, 2005

நிப்பாட்டவா? ஓடவா?

'இது ரிலே ஓட்டப் பந்தய ரேசு வாத்யார, ஒரு வாரம் நீயி தம் புட்சி, அட்சி புட்சி ஓடிக்க. அப்பால குச்சிய உன்னாண்ட புடுங்கிக்கினு ஓட 'கபால்'னு இன்னோரு நச்சத்திரம் ஓடியாரும்'னு சொன்னாங்கபா.

நானும் மெய்யாலுந்தான் ஸொல்றாங்கோனு நம்பிகினேன்.

இப்ப ஆரயும் காண்ல. ஒரு வாரம் முட்ஞ்சி போச்சி. அய்ய, நானு ஓட்ணுமா, நிக்கோணுமா? குச்சிய கீய போட்டா திட்டுவாங்கோ. அல்லாகாட்டி குச்சியால பல்ல குத்திகினே இன்னோரு தபா ஓட்ணுமா?

ஒண்ணுமெ பிரியல தாயி.

நம்மள மாதிரி லேபருக்கு மேனேஜ்மெண்டு பால்சி அல்லாம் இன்னாங்க பிரியுது? போயி தலிவரப் பாத்து 'பிறந்தகப் பெருமை' தொடர எய்து ஸார்னு ஸொல்றன்.

வர்ட்டா?

-மெய்லாப்பூர் கபாலி
எட்டாம் நிம்பர் கடை
மொந்தைவெளி சன்து.

Saturday, July 09, 2005

சின்னஞ் சிறு பெண்ணே ...

பெண்ணே
உன்னோடு நான்
பேச வேண்டும்

கண்ணோடு கண் பார்த்துப்
பேச வேண்டும்
மௌனத்தில்

எதிரெதிர் அமர்ந்து
யாரும் குறுக்கிடாமல்
கொஞ்சம்
அவசரம் இல்லாத
அவகாசம் வேண்டும்

உன் நெற்றித் துளி துடைத்துத்
தலைமயிர் கோதி
மன்னிப்புகள் சில சொல்லி,
பாதி வாக்கியங்களின்
மீதியும் கேட்டு,
என்ன நடக்கிறது
உன் சின்னஞ்சிறு வாழ்வில்
என்றெல்லாம்
பொறுமையாய்க் கேட்டு ...

உன்
பேஜர் மணி அடிக்கிறது.
தெரியும்

செல் ஃபோன் கூவுகிறது.
புரியும்

கணினியில் 'சாட்'டிற்கெல்லாம்
நீ பதில் சொல்லவேண்டும்.
கண்டிப்பாக

வாசலில் நண்பர்கள்
காத்திருக்கிறார்கள்.
அதுவும் முக்கியம்

நான் எங்கே போகிறேன்?
இங்கு தான்
இருக்கிறேன்
இதே திண்ணையில்
இருமல் துணையுடன்

இரண்டு வயதில் உனக்கு
மொட்டை போட்டபோது
அழாமல் மாலையை
நீ மென்ற கதை ...

யானையின் மேல்
நீ பயந்து அலறிய
வைத்தீஸ்வரன் கோவில் ...

சரி, சரி.
பிறகு பேசுவோம்

என்றோ ஒரு நாள்
இதெல்லாம் படித்துக்
கண்கள் குளமாகி
நிற்கப் போகிறாய்

'அப்பா' என்று
விம்மப் போகிறாய்

இன்று பேசத்தான்
நமக்குள்
ஒன்றுமில்லை.

அம்மாவின் கோலங்கள்

அரிசி மாவில் தான்
அம்மா கோலம் போடுவாள்

அங்கே ஓர் புள்ளி
இங்கே ஒரு வளைவு
நடுநடுவே கோடுகள்
சாண சிம்மாசன
பூசணிப் பூக்கள்
சுற்றிவர வண்டுகள்
சின்னச் சின்ன எறும்புகள்

திண்ணையிலிருந்து
கசங்கிய கண்களுடன்
கோலத்தில் தான்
கண் விழிப்பேன்

ஒவ்வொரு நாளும்
புதுப் புதுக் கோலம்

தெருவையே அடைத்தபடி
சில நாள்
காவியுடன்
தேர் ஓடும்

ஊர் கூடி
நின்று பார்க்கும்
செருப்புகள்
பய பக்தியாய்
ஓரம் நிற்கும்

எத்தனை சொல்லியும் கேட்காமல்
பேப்பர்காரன் மட்டும்
அசுரன் போல்
அழித்துப் போவான்
கடங்காரன்
வெளியூர்க்காரனாம்

பேப்பரை நிறுத்தி விட்டோம்

ஒரு நாள் கூட
கோலங்களை அம்மா
அழித்துப் போட்டது கிடையாது
அவசரத்தில் போட்டதுண்டு

அப்பாவின் காப்பியில்
சர்க்கரை குறைந்தாலோ
அக்கா அழுதாலோ
தம்பி படுத்தினாலோ
அவசரமாய்
அன்று ஒரு
ஷட்கோணமோ
நாற்கோணமோ

இப்போது
கார் வாங்கி விட்டோம்

கார்கள்
கோலங்களின்
எதிரிகள்

பாவம்
எறும்புகள்
பசித்திருக்கும்

காரை விற்றுவிடாலாமென்றால்
அம்மா சிரிக்கிறாள்
ஆர்த்ரைடிஸ் கைகளுடன்

Friday, July 08, 2005

பிறந்தகப் பெருமை -3

கும்பகோணம் கொழுந்து வெற்றிலைத் தளிருக்கும் கொழாய்ப் பேண்டுக்கும் அவ்வளவாகச் சரிப்பட்டு வராது.

வெற்றிலையை ஒரு முறை நன்றாக வெளிச்சத்தில் பார்க்கவேண்டும். பின், அதை லாவகமாக உதறவேண்டும். ஸ்டைலாக என்றும் சொல்லலாம். அந்த ஈரத்தைத் தொடை வேட்டியில் தடவ வேண்டும். அதற்காகக் குனிந்து தொடையை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கவேண்டாம்.

'லாவகம்' என்கிற பதம் இங்கே மிகுந்த கவனத்துடன் தான் கையாளப்பட்டிருக்கிறது. 'கெக்கே பிக்கே' என்று நீங்கள் தொடையைத் தடவ ஆரம்பித்தால், அல்லது வெற்றிலையையே உற்று உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால், கடைக்காரர் உங்களை ஒதுக்கி அடுத்த கஸ்டமருக்குப் போய் விடக்கூடிய அபாயம் நிஜமாகவே இருக்கிறது.

வலது கை ஆள்காட்டி விரலால் கொஞ்சம் சுண்ணாம்பை எடுத்து வெற்றிலை மேல் சீராகத் தடவவேண்டும். 'சீராக' என்று சொன்னேன். குண்டக்க மண்டக்க சுண்ணாம்புக் கட்டிகளை வெற்றிலையில் உருட்டி சொதப்பினால் வாய் வெந்து விடும். 'சுண்ணாம்பு தடவுவது' என்பது அரசு காக்கவேண்டிய அருங்கலை. அதிலும் கலர் சுண்ணாம்பு, பன்னீர் சுண்ணாம்பு என்று கலப்படம் எல்லாம் நடக்கிறது. 'அந்நியன்.காமி'ல் இது பற்றிப் பதியவேண்டும். புதுச் சுண்ணாம்பு காறும். பழைய சுண்ணாம்பில் காரமே இருக்காது. பின்னர், எப்படி இது பற்றித் தெரிந்து கொள்வது? என்கிறீர்களா? நானே உங்களை அப்புறம் ஒரு சுண்ணாம்புக் காளவாய் பக்கம் டூர் அழைத்துப் போகிறேன். பார்க்க வேண்டிய இடம்.

சுண்ணாம்பு தடவியாயிற்றா? பிறகு கொழுந்தியை நீளவாக்கில் இரண்டாக மடித்துப் போட்டு, மன்னிக்கவும். வேறு ஏதோ ஞாபகம். கொழுந்து வெற்றிலையை நீளவாக்கில் இரண்டாக மடித்து, வெற்றிலையின் மேல் காம்பிலிருந்து ஓடும் அந்த நரம்பை, அதன் முதுகுத் தண்டைச் சரேலென்று ஒரே இழுப்பில் கிழிக்கவேண்டும். ஆனால் வெற்றிலை கிழியக்கூடாது. கிழிந்தால் ஆட்டம் க்ளோஸ். ஒரே இழுப்பு தான் இங்கே அனுமதிக்கப்படுகிற்து. இரண்டு மூன்று தடவை இழுத்துக் கொசப்பினால் உங்களுக்கு வெற்றிலை கிடையாது. ஆரம்பத்தில் இது கடினம் தான். எனக்கும் தெரியும். இருந்தாலும் அது அப்படித்தான். இங்கே கை நடுங்கித் தடுமாறக்கூடிய புதுக் கஷ்டமர்கள் எங்கேயாவது சோடாக் கடையில் காய்ந்த பீடா போட்டுக்கொண்டு போவதே நல்லது. அந்த பீடாக் கருமம் பரற்றிக் கீழே சொல்லுகிறேன்.

இதையெல்லாம் படிப்பதற்கு வேடிக்கையாகத் தோன்றும். சரியாகச் செய்து பாஸ் மார்க் வாங்குகின்ற நிலைக்கு நீங்கள் வர ஒரு ஏழு வருடப் பயிற்சியாவது தேவை.

அது சரி, 'இவன் எதற்கு வெற்றிலையை வெளிச்சத்தில் பார் என்கிறான், இது என்ன பயாஸ்கோப்பா?', 'ஈரத்தை எடுக்கப் பேண்டை விட வேட்டியே பெட்டர் என்கிறீரே, இது என்னய்யா புது ரீல்?' என்று உங்களில் சிலர் என்னிடம் நம்பிக்கையற்று மருள்வது எனக்குத் தெரியும்.

வெற்றிலைக்கு ஃப்ரஷ்னஸ் மிக முக்கியம். கொடிக்கால்களில் இருந்து பறிக்கப்படும் வெற்றிலை உடனுக்குடன் ஈரத் துணிகளில் சுற்றப்பட்டு நல்ல காற்றோட்டமுள்ள ஓலைக் கூடைகளில் (ப்ளாஸ்டிக் உதவாது) கொண்டு வரப்படுகிறது.. வெற்றிலை போடுவது உங்களுக்கு மட்டுமல்ல, சில சின்னஞ்சிறு புழு, பூச்சிகளுக்கும் பிடிக்கும். அதனால் தான் வெற்றிலை வாடாமல் இருக்கிறதா, ஃப்ரஷ்ஷாக இருக்கிறதா, புழு, பூச்சி ஏதுமில்லையே என்று பார்க்குமுகமாக மேற்சொன்ன பயாஸ்கோப் டெஸ்ட்.

மிகுந்த ஈரத்தில் சுண்ணாம்பைத் தடவினால் அது ஓட ஆரம்பிக்கும். நீங்கள் என்ன குட்டிச் சுவருக்கா வெள்ளை அடிக்கிறீர்கள்? அதனால் தான் அதீத ஈரம் வேட்டியால் உறிஞ்சி எடுக்கப்படவேண்டும் என்றேன். பேண்டின் முரட்டுத் துணியோ, பட்டனோ, ஜிப்போ வெற்றிலையைக் கிழித்து விடும். எட்டு முழம் வேட்டி முக்கால் வாசியும் காட்டன். எனவே வேட்டியே இந்த விவகாரத்திற்கெல்லாம் சாலச் சிறந்தது.

'ஒருவர் எத்தனை வெற்றிலை போடலாம்?'

இந்தக் கேள்வி வேத காலத்திலிருந்தே கேட்கப்பட்டு வருகிறது. இன்னமும் இதற்குச் சரியான பதில் கொடுப்பார் தான் இல்லை. 'ஏகோ நைவ:ஸவ:க:கிம் யத்தத் பதமனுத்தமம்?' என்கிறார் வியாஸர். வடமொழி சரியாகத் தெரியாததால், 'எத்தனை வெற்றிலை போட்டால் ஒரு மனிதன் பூனை மாதிரிக் கக்காமல் இருக்க முடியும்?' என்பது என் புரிதல். பதில் வேத ரகசியம்.

எட்டோ, பத்தோ போட்டால், 'ஆடு மாதிரி தழை துண்றான் பாரு' என்பார்கள். ஒன்றோ இரண்டோ போட்டால் நாக்கு சிவக்காது. காரியத்துக்கு ஆவாது. நாக்கு ஏன் சிவக்க வேண்டும்? அதைப் பிறகு சொல்வேன். நாக்கு சிவந்தால் தான் கிளி கொஞ்சும். கிளி எதற்குக் கொஞ்சவேண்டும்? அதையும் பிறகு சொல்வேன்.

அவரவர் வயது, மூடு, வாயளவு, சற்றுமுன் சாப்பிட்ட கொள்ளளவு, கூட இருக்கின்ற நபரின் வயது, இளமை, அழகு, அன்றையத் தேதியின் சூரிய அயனாம்சம், நீங்கள் நிற்கின்ற அட்ச ரேகை, பூ மத்திய ரேகை போன்ற பல விகிதாச்சார சமனாம்சங்களைக் கொண்டு 'எத்தனை வெத்தலை?' நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.

கடைக்காரரைப் பொறுத்த வரை 'கவுளி' என்பதே கணக்கு. ஒரு கவுளிக்கு நூறு வெற்றிலை. 'கவுளி' என் சொந்த்ச் சரக்கு அல்ல. இது க. தோன்றி ம. தோன்றாக் காலத்தேயுதித்த செந்தமிழ்ப் பிரயோகம். எதற்கெடுத்தாலும் 'இந்த ஆங்கிலப் பதத்திற்குப் பதிலாக நீங்கள் இதைப் பாவிக்கலாம்' என்று ஒரு தமிழ் வல்லுனர் போட்டுப் பிராண்டுவாரே, அவரை வேண்டுமானலும் கேட்டுப் பாருங்கள். சரியாகக் கேட்டுத் தொலையுங்கள். 'கௌளி' என்பது பல்லி.. நீங்கள் எதையாவது தப்பாகக் கேட்டு விட்டால், 'பல்லி எப்படி அய்யா பச்சை ஆகும்?' என்று அவர் என்னிடம் எதையாவது கேட்டு, அதற்குத் தக்க புதுச் சொல்லை நானே கண்டு பிடிக்கிறேன் பார் என்று ஆரம்பித்து.... அய்யோ, ஆளை விடுங்க சாமி.

சொக்குப் பிள்ளை கடையில் தான் இன்னமும் வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். எனக்கெல்லாம் எந்த நேரத்தில் எத்தனை வெற்றிலை என்பது ஒரு கணக்கில் வராது. மருத்துவர் மாத்திரையை அளந்து கொடுப்பது போல், மயங்கிச் சரியும் வேளையில் மாதொருத்தி இதமாகக் கை, கால் பிடித்து வருடி விடுவது போல், என் மனோநிலை அறிந்து அவர் கொடுத்துக் கொண்டே இருப்பார். அவருக்கு எல்லாம் தெரியும் என்பது எனக்கும் தெரியும். குத்துமதிப்பெல்லாம் இல்லாமல் சரியான இடத்தில் அதை நிறுத்தி, அப்புறமாகக் கொஞ்சம் உறித்த ஏலக்காய், ஒன்றோ இரண்டோ (டைரட்லி ப்ரபோர்ஷனல் டு வெற்றிலை இன்டேக்), கிராம்பு, ஜாதிபத்திரி, நக்கினியூண்டு லவங்கம், நாலைந்து ரின்டான் உருண்டைகள் எல்லாம் ஒரு ஆர்டரில் அவர் கையிலிருந்து என் வாய்க்குப் போகும். நடுநடுவே ஒரு அநாவசியப் பேச்சு இருக்காது. வியாபாரம் கன கச்சிதமாகக் காளி கைகளுடன் தொடரும். மிஞ்சிப்போனால் ஒரு 'ம்' அல்லது ஒரு புருவ முடிச்சு. அவ்வளவு தான்.

சென்னைப் பீடாக் கசமாலக் காசுபிடுங்கி ஸ்தலங்களில் ஏலக்காயை உறித்துக்கூடப் போடாமல் அப்படியே பீடாவுக்குள் போட்டுக் கொடுப்பதையும், மண்டூக மறத் தமிழன் அதைக் கையேந்தி வாங்கிக் காசும் கொடுத்துப் புளகாங்கிதம் அடைவதையும் கண்டு நான் நெஞ்சம் புண்ணாகி இருக்கிறேன். அதனால் தான் வடக்கு வாழ்கிறது, தெற்கு தேய்கிறது. தமிழ்க்குடிதாங்கியாரிடம் யாராவது இதைச் சொல்வீர்களா? ஏலக்காயை அப்படியே போட்டால் என்ன ஆகும்? ஏற்கனவே எலிப்புழுக்கை சைசில் இருக்கும் ஏலக்காய் நாக்கில் உறுத்தி, ஈரத்தில் உருக்குலைந்து, புழுக்கைகள் பல்லிடுங்கில் பதுங்கிப் படுத்தும். அதற்கு வெட்கமே கிடையாது. எந்த நாக்குக்கும் அது பயப்படாது. அதைத் துப்புவதாக நினைத்துக்கொண்டு பீடாவைத் துப்பி, அப்புறம் 'ஐயகோ'வென்று அசடு வழிய ஏமாந்து,... துப்பிய பீடாவையும், கொட்டி விட்ட வார்த்தைகளையும் அள்ள முடியுமோ? கைபர் கணவாய் வழியாகத் திராவிடம் புகுந்தது ஆரியரா என்பது எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் அந்த ரூட்டில் வந்தது பீடா தான் என்று நான் எங்கேயும் அடித்துச் சொல்லுவென்.

முதலில், அந்த பீடாக்காரன் குளித்தே ஒரு ஐந்து மாதம் இருக்கும். தட்டு மட்டும் பளபளப்பாய் இருந்துவிட்டால் போதுமா? யாரை ஏமாற்றப் பார்க்கிறீர்கள்? தமிழன் என்ன அவ்வளவு போங்கா? வெற்றிலை வைத்திருக்கும் பக்கெட்டிலும் அழுக்குத் தண்ணீரிலும் நீங்கள் கால் கூடக் கழுவ மாட்டீர்கள். வெற்றிலை என்ன செத்தா போய் விட்டது? அதற்கு எதற்கு ஒரு அழுக்குப் போர்வை? அந்தப் போர்வை எப்போதாவது, யாராலாவது துவைக்கப்பட்டிருக்கிறதா? ஏன் 'அம்மா' இதையெல்லாம் கண்டு கொள்வதே இல்லை? என்னென்னவோ கோந்தையும் பிசினையும் காட்டாமணி சைஸ் வெற்றிலையில் ஈஷி, ப்ரஷ்ஷால் என்னவோ தடவிக்கொடுத்து, சின்ன ஷவர ப்ளேடால் அதை வயிற்றில் கீறி ஆபரேஷன் பண்ணி, பல்லி எச்சம் மாதிரி ஏதோ உருண்டையை அதில் போட்டு மூடி, அதற்கு 420 740 என்று ஏதாவது மெர்சிடீஸ், பிஎம்டபிள்யூ மாடல் மாதிரிப் பெயர் வைத்து விட்டால் கண்ணை மூடிக்கொண்டு காசை விட்டெறிவீர்களா? இந்தியப் பொருளாதாரம் மந்தமாக இருப்பதே இதனால் தான். யாராவது கூப்பிடுங்கள் ப.சி.யை.

சாரி, கொஞ்சம் டிராக் மாறி விட்டேன். தமிழ்ப் பாரம்பரியம் குலைகிறது என்றால் என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடிவதில்லை. நாம் இன்னும் வெற்றிலை போட்டு முடிந்த பாடில்லை. இப்போது தான் அத்தவத்தின் அதிமுக்கிய கட்டம். இதன் பெயர் புகையிலைப் பிரயோகாரம்பம். பகவத் கீதையின் இரண்டாவது அத்தியாயமோ, ஏழாவது அத்தியாயமோ தான் அதன் சாரம் என்று சொல்லுவார்களே, அப்படி இந்த இடம் தான் இந்த வெற்றிலை போடும் அரிய அனுபவத்தின் சாராம்சம். நன்றாகக் கவனிக்கப்படவேண்டிய இடம்.

புகையிலைகள் பலவிதம். 'காஜா மைதீன்' எல்லாம் உங்களை மாதிரி நகர மாந்தர்க்குச் சரிப்பட்டு வராது. ஒரே காட்டம். XXX ரம்மை சப்பையிலிருந்து டைரக்டாக ஒரே மூச்சில் கோக், கீக் ஏதும் கலக்காமல் அடித்தாற்போல் ஒரு தூக்குத் தூக்கி விடும். ஹி. ஹி. எல்லாம் கேள்வி ஞானம் தான். நான் எங்கே அதெல்லாம் சாப்பிட்டிருக்கிறேன்? 'ராஜாஜி பன்னீர் புகையிலை' பன்னீர் வாசனை, இலேசான தித்திப்பு, கொஞ்சம் காரம் கலந்த வினோதக் குவியல். அதை அப்படியேயும் ஒரு உருட்டு உருட்டி வாயில் அதக்கிக் கொள்ளலாம். அல்லது எங்கள் மாமா செய்வது போல் சாதா காட்டா புகையிலையையும், அதையும் வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்று 'தினமணி' பேப்பர் ஏ. என். சிவராமன் எழுதிய தலையங்கத்தில் அதைக் கொட்டி, ஒரு பர்ட்டிகுலர் விகிதத்தில் ('கோக்' மாதிரிக் காப்புரிமை பெற்ற கலவை, கடைசி வரை அவர் விகிதாச்சாரம் சொல்லவே இல்லை) கலந்தும் பிறகு அவ்வப்போது, தேவைக்கேற்ப, உபயோகிக்கலாம்.

ஆயிற்று, வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டாயிற்று. இலேசான கிறுகிறுப்பெல்லாம் போய் ஒரு புத்துணர்ச்சியும், சுறுசுறுப்பும் உங்களுக்கு வந்திருக்கும். உதட்டோரம் கொஞ்சம் எச்சிலோடு புன்முறுவலும் எட்டிப் பார்க்கும். அசடு வழிவது போய்க் கொஞ்சூண்டு புகையிலைச் சாறு வழியும். வேட்டியை இலேசாகத் தூக்கி மடித்துக் கட்டிக் கொண்டு கர்சீஃபைக் காலர் அடியில் மடித்து வைத்துக்கொண்டு, மைனர் செயின், புலிநகம், வெள்ளித் தாயத்து எல்லாம் வெளியே தெரிய, "எங்டா பாபு, எங்ழ போழ?" என்று நீங்கள் கேட்டால் அல்மோஸ்ட் மாயவரத்தான் ஆகி விடுகிறீர்கள்.

அப்படியே பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கம் போகலாமா அல்லது லாகடமா, வள்ளலார் கோவிலா? பலத்த யோசனை தான். எல்லாமே மிக, மிக முக்கியமான இடங்கள் தான். எதையுமே விட்டுவிட முடியாது. என்ன செய்யலாம்?

உங்கள் யோசனையைக் கலைக்கும் அப்சரஸ் மாமிகள் யார்? அவர்கள் முகங்களில் தான் என்ன அப்படி ஒரு சந்தோஷம்? 'மெட்டி ஒலி' பார்த்து, சதா சர்வ காலமும் அழுது, கண் சிவந்து, மூக்கைச் சிந்தும் மாம்ஸ்களா இவர்கள்? 'என்ன இடை, என்ன நடை, என்ன சிவப்பு, என்ன சிரிப்பு?'. இவை அத்தனையுமே நமக்காகத்தானோ? மன்மத அழகுடன் சற்றே காலைச் சாய்த்தபடி வாயில் புகையிலையைக் குதப்பியபடி வேட்டியை மடித்துக் கட்டி நிற்கிறீர்களே,, தங்கள் அழகைக் கண்டு தானோ எல்லாக் குயில்களும் கூவுகின்றன?

சாரி. உங்கள் மனக் கோட்டையை நான் தகர்க்க வேண்டி இருக்கிறது.

அங்கே, பக்கத்திலேயே பாருங்கள். அது தான் A. R. C. ஜுவல்லரி. அங்கே போகும் ஜோரில் தான் அவர்கள் அவ்வளவு குதூகலிக்கிறார்கள். நீங்கள் விருமாண்டி போசிலேயே இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பாருங்கள். அந்த மாமிகளும், மாமிகளின் இளவரசிகளும் கடைக்குள் நுழைந்த பின், முகத்தில் ஏகத்துக்கும் பேஸ்தடித்தபடி வெளியே வந்து கவலையே கருமமாக நிற்கிறாரே, அவர் தான் மிஸ்டர் வெறுமாண்டி மாமா. கிட்டே போய் பேசிக்கீசி விடாதீர்கள். செம கடுப்பில் இருக்கிறார்.

அவரை அப்படியே விட்டு விட்டு நாம் முதலில் பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கம் போவோம்.

(இன்னும் போவோம்)

லண்டன் ப்ரிட்ஜ் ஈஸ் ஃபாலிங் டௌன்

அமெரிக்க அதிபர் புஷ்ஷின்பால் எனக்குள்ள ஈர்ப்பு 'அமெரிக்க அரசியல்' தொடர் வாசகர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அரேபிய வளைகுடா நாடுகளின் எண்ணெய் வளத்தைக் கொள்ளை அடிப்பதற்காகவே ஒரு யுத்தத்தை ஆரம்பித்து நடத்தி வருவதற்கு எந்த அளவுக்கு 'ஜார்ஜ் புஷ் அண்ட் கம்பெனி' காரணமோ அதே அளவுக்கு டோனி ப்ளேரும் காரணம்.

தனி ஒரு நாடாக அமெரிக்கா தன் தீவிரவாதத் தாக்குதலை ஈராக் மற்றும் ஆஃகானிஸ்தான் மீது ஆரம்பித்தபோது, இந்தியா உட்படப் பல மனச்சாட்சி உள்ள உலக நாடுகள் அந்த அநியாயத்திற்குத் துணை போக மறுத்தபோது, கொஞ்சம் கூட வெட்கமோ, தன்மானமோ இல்லாமல் புஷ்ஷுக்கு முதல் துதி பாடி நின்றவர் தான் டோனி ப்ளேர். வெள்ளைக்காரர்களே வெட்கும் அளவுக்குப் புஷ்ஷின் அடிவருடியாகவும் ஒரே பலத்த சப்போர்ட்டராகவும் தன்னைப் பறை சாற்றிக்கொண்ட பிரிட்டனின் முதல் அமைச்சர் தான் இந்தச் சமீபத்திய லண்டன் தாக்குதல்களுக்கும் பதில் சொல்லவேண்டும்.

ஈராக்கில் பிரச்னை இருந்தது. இல்லை என்று நான் சொல்லவில்லை. ஆனால் அதை மையப்படுத்தி, 'சதாம் ஹுசேன் அணுகுண்டு வைத்திருக்கிறார், ஹைட்ரஜன் குண்டை நாளை மறுநாள் வெடிக்கப் போகிறார்' என்றெல்லாம் கோயபல்ஸ் ரேஞ்சுக்கு அமெரிக்கா 'குண்டு' போட்டு ஆகாசப் புளுகுகளை அள்ளி அள்ளி விட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, 'ஆமாஞ்சாமி' போட்ட முதல் நாடு பிரிட்டன்.

'உலகப் பேரழிவு ஆயுதங்களை இவர் எங்கே அய்யா ஒளித்து வைத்திருக்கிறார்?' என்று ஒரு ஒப்புக்குக் கூட அமெரிக்காவிடம் கேட்காமல் காது கிழிய ஜால்ரா தட்டியது பிரிட்டனின் முதல் அமைச்சர். இந்த ஓவர் ஜால்ரா சத்தம் உச்ச ஸ்தாயிக்குப் போய் ஒரு கட்டத்தில் புஷ்ஷுக்கே கொஞ்சம் சங்கடமாகக் கூட இருந்தது. 'அட நாம என்ன பண்ணினாலும் தட்டிக் கேட்க மாட்டாங்க போல இருக்கே?' என்று கூட அவர் நினைத்திருக்கலாம். ஃப்ரான்சும், ஜெர்மனியும் தட்டிக் கேட்டன. பகிரங்கமாகவே பல கேள்விகளையும் கேட்டன. பிரிட்டன் அவர்களிடமிருந்தும் தனித்தே நின்றது.

பிரிட்டிஷ் அரச குடும்பத்தினரின் பல டிரில்லியன் டாலர் முதலீடுகள் அமெரிக்காவில் இருப்பதால் கூட பிரிட்டன் அப்படி ஒரு நிலைப்பாட்டை எடுத்திருக்கலாம் என்று நான் நம்புகிறேன். எது எப்படியோ, அதற்கான பின் விளைவுகளப் பாவம், அப்பாவி மக்கள் அனுபவிக்கிறார்கள்.

லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் மாலிபு கோவிலில் ஒரு முறை தேர்தல் ஒன்று நடந்தது. பிரபல மருத்துவர் ஒருவர் தன் தீர்மானத்தை வாசிக்க எழுந்தவுடனேயே, 'அது என்ன தீர்மானம்? எதைப்பற்றி?'' என்று கூடத் தெரிந்து கொள்ளாமல், அன்னாரின் அடிவருடி ஒருவர் துள்ளி எழுந்து, "ஐ செகண்ட் இட்!" என்றார். அரங்கமே 'கொல்'லென்று சிரித்தது. கிட்டத்தட்ட அந்த அடிவருடிக்கு டோனி ப்ளேருக்கும் வித்தியாசமே இல்லை. அமெரிக்கா ஐ. நாவில் எதைச் சொல்ல எழுந்தாலும் அது பிரிட்டனால் வழி மொழியப்பட்டது.

தீவிரவாதத்துக்குப் பதில் தீவிரவாதம் இல்லை தான். கொலைக்குப் பதில் கொலை இல்லை தான். இருந்தாலும், அப்படிப்பட்ட தீவிரவாதிகளை வளர்த்து விட்ட பொறுப்பு புஷ்ஷுக்கும் ப்ளேருக்கும் மட்டுமே.

லண்டனில் நேற்று நடந்த தொடர் குண்டுவெடிப்புகளுக்காக டோனி ப்ளேர் தனிப்பட்ட முறையில் எவ்வளவு தூரம் வருந்தினார் என்பது தெரியவில்லை. ஈராக், ஆஃகானிஸ்தான் சகதியில் அமெரிக்கர்களுக்குத் தோள் கொடுத்த பாவத்துக்காக, அந்த அநியாயத்தை இன்னமும் தொடர்வதற்காக, பிரிட்டிஷ்காரர்கள் கொஞ்சமேனும் வருந்துவார்கள் என்பது நிச்சயம்.

Thursday, July 07, 2005

பிறந்தகப் பெருமை -2

அட, காளியாகுடி அல்வாவை விடுங்கள், மாலை நான்கு மணிக்கு மேல் போனால் அது விற்றுத் தீர்ந்திருக்கும் என்பது எனக்கும் தெரியும். அதற்கு முகூர்த்தமே 2.55 முதல் 3.35 வரை தான். கவலைப்படாதீர்கள். எனக்கு மாயவரத்தில் இருக்கும் இன்ஃபுளூயன்ஸ் பற்றி நானே பீற்றிக்கொள்ளத் தேவையில்லை. என் டாட்டா எஸ்டேட் சிதம்பரம் அவுட்போஸ்டை நெருங்கும்போதே மாயவரம் சுறுசுறுப்பாகி விடும். 'இன்னார் வருகிறார், பராக் பராக்' என்பது கை ஜாடையிலேயே லோக்கல் ஆட்களுக்குப் புரிந்து விடும்.

பஸ் ஸ்டாண்ட் கற்கண்டுப் பாலுக்கும் இப்போது அவசரமில்லை. அது இரவு பூராவும் சுடச்சுடக் கிடைக்கும், மயூரா லாட்ஜின் ஆனியன் ரவாவைக் கூடக் கொஞ்சம் ஒத்திப் போடுங்கள். Soul-க்கு உணவில்லாதபோது சிறிது Stomuch-க்கும் ஈவோம்.

எங்கே இருந்தோம்?

அம்மன் சன்னிதிக்குள் நுழைந்து சதக சாம்பிள் ஒன்று படித்துக்கொண்டிருந்தோம். இல்லையா?

மாயவரம் பெரிய கோவில் அபயாம்பாள் சன்னிதிக்கு நீங்கள் இது வரை போனதே இல்லை என்றால், மிகப்பெரிய சந்தோஷத்தை, நிம்மதியை நீங்கள் உங்கள் வாழ்நாளில் இன்னும் அனுபவித்ததில்லை என்று தான் பொருள். இமயமலை இருட்டுக் குகைக்குள்ளெல்லாம் போய் இதைத் தேடவேண்டாம். சன்னிதியில் நுழையும்போதே தூரத்தே கம்பீரமாக நிற்கின்ற அம்மனின் காந்தப் பார்வை உங்களை இழுத்து விடும். கிட்டே போகப் போக, குழந்தையாய் நீங்கள் இருந்தபோது கவலையேதும் இல்லாமல் நீங்கள் படுத்துக் கிடந்த உங்கள் அம்மாவின் மடிவாசனையும், பாசமும், சொல்லத் தெரியாத ஒரு கருணையும் உங்களை ஈர்க்கும். உடலும் மனமும் லேசாகிக் கண்கள் கசிய நீங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் காணாமலே போவதை உணர்வீர்கள்.

நானும் எத்தனையோ கோவில்களுக்குப் போயிருக்கிறேன். காஞ்சி காமாட்சியின் கம்பீரமான ஆனந்தத் திருக்கோலத்தையும், மீனாட்சியின் திருக்கல்யாண வெட்கத்தையும், திருக்கடையூர் அபிராமியின் குமிண்சிரிப்பையும், கன்யாகுமரித் தாயின் சுடர்முகத்தையும் தரிசித்திருக்கிறேன். ஆனால் அவை யாவும் உங்கள் அம்மாவின் சிரிப்புக்கு ஈடாகுமா? அபயாம்பாள் சன்னிதியில் அந்தச் சத்திய நிம்மதியை நீங்கள் ஒரு முறையேனும் அனுபவித்த பிறகு எனக்கு எழுதுங்கள். எத்தனையோ சித்தர்கள் சொல்லத் தெரியாமல் விழித்ததை என்னால் மட்டும் விவரித்து விடமுடியுமா, என்ன? உங்கள் ஆன்மா அனுபவிக்கவேண்டிய அனுபவம் அது.

ஆடி, தை வெள்ளிக்கிழமைகளில் கூட்டம் கசகசக்கும். ஒவ்வொரு வெல்ளிக்கிழமையும் ஒரு ஸ்பெஷல் அலங்காரம்.
ஐப்பசி மாதக் கடைமுழுக்கின்போது கோவில் கற்பிரகாரத்தின் தெற்கு மூலையில் இன்றும் ஈரம் கொப்பளிக்கிறது.

நவராத்திரியின் போது ஒன்பது நாளும் ஊசி முனையில் தவமிருக்கும் அம்மனுக்குப் புதுப்புது அலங்காரங்கள். முத்தங்கியென்ன, சந்தனக் காப்பென்ன, வைரக் கிரீடமென்ன, ஒரே அமர்க்களம் தான். சாதாரண நாட்களில் ஒரு நண்பகலில் சென்றால் கூட அம்மாவுக்கு அடக்கமாக ஆனால் அழங்காக அலங்காரம் செய்திருப்பார் அங்கே வேலை செய்யும் குருக்கள். பரம்பரை அலங்கார ஸ்பெஷலிஸ்டுகள். பெண்களே அதைப் பார்த்து அதிசயிப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

அம்மாவிடம் ஆசி வாங்கியபடியே வெளியே வந்தால் அத்தனை அமைச்சர்களும் வரிசையாக, மன்னிக்கவும், பூத கணங்களும் ராட்சஸ கணங்களும் வலது பக்கம் வாய் பொத்தி நிற்பது காண்பீர்கள். ஒவ்வொரு பல்லக்கும், விமானமும் அவ்வளவு பெரிசு, கம்பீரம், நேர்த்தி.

வெளிப் பிரகாரத்தை ஒரு சுற்றுச் சுற்றியபடியே உங்கள் வயிற்றில் மணி அடிப்பது எனக்கும் கேட்கிறது. வேண்டாம், அங்கே போகவேண்டாம். மடப்பள்ளியில் உண்டக்கட்டி தான் கிடைக்கும். பல்லக்குத் தூக்குபவர்களுக்குப் 'படி' கொடுப்பதற்காக அது செய்யப்படுகிறது. உங்கள் டெலிகேட் தொப்பைக்கு அது ஒவ்வாது. கொஞ்சம் ஸ்பெஷலாக, 'லைட்'டாக ஏதாவது போட வேண்டுமென்றால், நடையை எட்டிப் போட்டுப் பெரிய கடைத்தெருப் பக்கம், முற்சொன்ன, காளியாகுடி, மயூரா லாட்ஜ் வகையறாக்களை ஒரு தாக்கு தாக்குங்கள்.

அங்கே போய் அகால மரணமடைந்த பரோட்டா, ஹார்ட் அட்டாக்கில் செத்த வடகறி என்று எதையாவது நீங்கள் வெட்டினால் அதற்கு நான் சால்ஜாப்பு இல்லை. மணிக்கூண்டு அருகிலேயே மாயவரம் மெடிக்கல்சும் இருக்கிறது. கொஞ்ச தூரத்தில் தான் பஸ் ஸ்டாண்டு. சென்று வாருங்கள், வணக்கம்.

மற்ற மெய்யன்பர்கள் காளியாகுடிக்குள் வலது காலை வைத்து உள்ளே வாருங்கள். இங்கே எல்லா நேரமும் எல்லாமும் கிடைக்காது. எந்த ஹோட்டலில் எந்த நேரத்தில் எது கிடைக்கும் என்பதைச் சொல்லச் சென்னையில் கோயம்பேடு ஐகாரஸ் மாதிரி மாயவரத்திலும் ஒரு லோக்கல் நபர் உங்களுக்குத் தேவை. முன்கூட்டியே சொன்னால், மாயவரம் மாஃபியாவிலிருந்து ஒரு நபரை அனுப்பி வைக்கிறேன். விருந்தோம்பலில் மாயவரத்து மண்ணின் மைந்தர்கள் மன்னர்கள். உங்களுக்கும் சேர்த்துச் சரியான ஐட்டங்களை எல்லாம் ஆர்டர் செய்வார்கள். எல்லாம் என்றால் எல்லாமும் தான். இட்லிக்குத் தனியாகக் கெட்டிச் சட்னி, அரைத்து ஐந்து நிமிடம் கூடத் தாண்டாத வர்ஜின் தக்காளிச் சட்டினி, தோசைக்கு சைடில் மிள்காய்ப்பொடி-நல்லெண்ணெய், ஊத்தப்பத்திற்கு நெய்-சர்க்கரை, அடைக்கு அவியல் அல்லது கை படாத வெல்லம்-நெய் எல்லாம் தான்.

இவ்வளவு விலாவாரியாக நான் சொல்வதற்குக் காரணம் இருக்கிறது.

நான் முட்டிக் கொள்வதைக் கேட்காமல், சரியான லோக்கல் மாஃபியா மெம்பர் இல்லாமல், தனியே போய் வெறும் (முந்தாநாள்) மாவுத் தோசையைப் பிய்த்துத் தின்று மென்னியடைத்துப் போய்ச் சோனிச் சாம்பாரிலும் நீரிழிவுச் சட்னியிலும் காலங்காலமாகக் காசைக் கரைத்து நிற்கும் வெளியூர் மாக்களை நினைத்தால் எனக்கு இன்னமும் வேதனை பீரிடுகிறது. அப்புறம், 'மாயவரத்துல என்னய்யா இருக்கு?' என்று ஏதாவது ப்ளாகில் அவர்கள் தனிப் புலம்பல் புலம்புவார்கள். நான்சென்ஸ்!

காளியாகுடியில் வெளியூர்க்கார டூரிஸ்ட் பேக்கு மாதிரித் தோளில் தோல் பை, காமெராவுடன் வெறுமனே நின்றால் உங்களுக்குச் சுமாரான காப்பி தான் கிடைக்கும். அதுவும் லேட்டாக. அரை டிராயருடன் அமெரிக்க என்ஆர்ஐயா நீங்கள்? அநேகமக நீங்கள் ஏசிக்குப் பேக்கப் செய்யப்பட்டு விடுவீர்கள். சர்வர் வாழப் பணம் கொடுத்து, இட்டதை உண்டு கொழுத்துப் பின் சோற்றுக்கு இரையென மாயப்போகும் வேடிக்கை மனிதர் நீங்கள். உங்களோடு எனக்கென்ன பேச்சு?

மீதமுள்ள ரசிகர்கள் 'டிகிரி காஃபி, சக்கர கம்மியா, டிகாக்ஷன் ஸ்ட்ராங்' என்கிற மந்திரச் சொல்லைச் சொல்லிப் பாருங்கள். சர்வருக்கே உங்கள் மீது அப்போது தான் ஒரு தனி அபிமானம் வரும். தூக்கிக் கட்டிய வேட்டியை அவிழ்த்து விடுவார் அவர். ஐஸ் வாட்டர் வரும். மரியாதையுடன் சமையலறைப் பக்கம் பார்த்து, "அண்ணாவுக்கு ஒரு டிகிரி, சக்கர கம்மியா' என்று அலறுவார். என் போன்ற காஃபி பி.ஹெச்டிக்களுக்காகச் சில சமயம் டிகிரி டிகாக்ஷன் தனி டம்ளரில் வருவதைப் பார்த்து வயிறெரிய வேண்டாம். காஃபி மயக்கத்தில் பாதிச் சொத்தை காளியாகுடிக்கும், மிச்சத்தை மயூராவுக்கும் எழுதி மாய்ந்த மாந்தர் பலப்பலர். அப்புறம் அங்கூரா பூந்தி, காசி அல்வா, மிள்காய் பஜ்ஜி, வெங்காய கொத்சு போன்ற -'நெவர்-இன்-த-ரெகுலர்-மெனு' ஐட்டங்கள் கிடைக்கவேண்டும் என்றால், ஒன்று நீங்கள் மாயவரத்தில் பிறந்திருக்கவேண்டும். அல்லது என்னிடமிருந்து சிபாரிசுக் கடிதம் வேண்டும்.

கொஞ்சம் லோக்கல் ஹோட்டல் அரசியல் தெரிந்து கொள்வது உங்கள் ஆரோக்கியத்திற்கு நல்லது. காளியாகுடி வாடிக்கையாளர்களுக்குப் பல சமயம் மயூரா அல்பமாகத் தோன்றும். மயூரா இளவட்டங்களுக்கோ காளியாகுடி கெழ போல்ட்டுக் கன்சர்வேடிவ்வாகத் தோன்றும். கையில் காசிருக்கும் தெம்பான காலங்களில் நாங்கள் மயூராவில் ஆனியன் ரவா அடித்துப் பின் கா.வில் டிகிரி காஃபி அருந்தி மயங்கி இன்புறுவோம். எங்கள் மாமா போன்ற லைஃப்லாங் கஸ்டமர்களுக்குக் காளியாகுடியில் தனிப்பந்தியே -சமையல் அறைக்குள்- நடக்கும். வாண்டு மாதிரி நானும் அங்கே போய் 'விளளயாடி' இருக்கிறேன். யாருக்குமே கிடைக்காத அல்வா பார்சல் அமுக்கமாகத் தனிப் பையில் எங்களுக்காகக் கொடுக்கப்படும். கேஷ் கௌண்டரில் இருக்கும் சிவப்புக் குண்டு மாமா, என் மாமாவைப் பார்த்து ஸ்நேகமாகப் புன்னகைத்தபடி 'ஆரு, மருமானா?' என்பார். என் மாமாவும் 'ஆமா. சரஸ்வதி பையன், சின்னவன்' என்பார். பரிவட்டம் கட்டப்பட்டது போல் நான் காலரைத் தூக்கி விட்டுக் கொள்வேன். தின்று கொழுத்த பரம்பரை.

அது சரி, வாசலில் என்ன கலாட்டா? ஓஹோ, நாலு மணிக்குப் பிறகு வந்து அல்வா கிடைக்காததால் வெம்பிய திருக் கூட்டத்தின் வேதனைக் கதறலா? போலீஸ் அடிதடியா? அவர்களை விடுங்கள். காளியாகுடியார் அடுத்த முறையாவது அவர்களை ரட்சிக்கட்டும்.

உங்களுக்கு வயிறு ரொம்பி விட்டதல்லவா? ஸ்வாமி தரிசனம் ஆயிற்று. வயிற்றுக்கும் வேண்டியதை, வேண்டாததை எல்லாம் போட்டாயிற்று. அசட்டுச் சிரிப்புடன் கொஞ்சூண்டு அஜீரணம் மாதிரி, நிற்க முடியாமல் உடம்பு ஆடிக்கொண்டு ஒரு மாதிரியாக வருகிறதல்லவா? உங்களால் இப்போது வேகமாக நடக்க முடியாது என்பது எனக்குத் தெரியும். அப்படியே கொஞ்சமாக சைடு வாக்கில் நகர்ந்து, பார்த்து, பார்த்து...நிழலெல்லாம் குதிரைச்சாணி. 'கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ' டைட்டிலுக்கு சுஜாதா அண்ணாவுக்கு இங்கே தான் இன்ஸ்பிரேஷன் கிடைத்ததாக நான் நினைக்கிறேன்.

நகர்ந்தபடியே மணிக்கூண்டுப் பக்கம் வந்தாயிற்றல்லவா?. 'கும்பகோணம் ராஜாஜி வெற்றிலை ஸ்டாலி'ல் வறுத்த நெய்ச் சீவலோ, கைச் சீவலோ கொஞ்சம் வாயில் மென்றபடி சுற்றி வரும் உலகத்தைப் பாருங்கள். கடைக்காரர் கல்கத்தா காளி மாதிரிப் பல கைகளுடன் ஜூனியர் விகடன் சேல்ஸ், கிடா மார்க் சுருட்டு, த.பி.சொக்கலால் சேட்டு பீடி, சிஸர்ஸ், சார்மினார், பன்னீர்ப் புகையிலை அத்தனையும் கவனித்துக் கொண்டே, வாயில் அதக்கிய புகையிலையை மென்றபடி, ஒரு வார்த்தை பேசாமல், உங்களை நோட்டமிடுவார். என்னைப் பற்றிக் கவலைப் படாதீர்கள். அவர் உட்கார்ந்திருக்கும் அரையடிப் பலகைக்குக் கீழிருந்து எனக்கு எல்லாமே கிடைக்கும். நான் ரெகுலர்.

சும்மா வெறுமனே 'வெத்தல பாக்குக் குடுங்க' என்று நீங்கள் கேட்டால், அவர் 'ம்' என்று கூடச் சொல்லாமல், 'இது ஒரு டூரிஸ்ட் பேக்கு' என்று எதையாவது அவசரமாக மடித்து நீட்டுவார். அதற்கு நீங்கள் காசு கொடுக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை. நீங்கள் சீக்கிரம் நகர்ந்து எம் போன்ற பரம்பரை வாடிக்கையாளர்களுக்கு இடம் விடுதல் நலம். சாதா மக்களுக்குக் காலையிலேயே விற்றுப்போய்த் தீர்ந்து விட்ட குமுதமோ, கல்கண்டோ, இதயமோ, இந்துவோ, இந்தியா டுடேவோ எங்களுக்காகத் தனியே எடுத்து வைத்திருக்கப்படும். அப்புறம் மாமாவுக்காகக் கும்பகோணம் ஸ்பெஷல் இளம் வெற்றிலை. கைச் சுண்ணாம்பு, கிராம்பு, ஏலக்காய், பன்னீர்ப் புகையிலை, ரின்டான், இன்னபிற சமாச்சாரங்கள் அங்கே த்யாராக இருக்கும்.

இந்த வெற்றிலை மேட்டர் இருக்கிறதே, இது வெறும் மேட்டர் இல்லை. இது பெப்சிய விடப் பெரிசு. புராணங்களில் எல்லாம் சொல்லப்படுகிற சொஸ்தமான விஷயம்.

வெற்றிலைக் கொடிக்கால்கள் தஞ்சை மாவட்டத்தின் சில இடங்களில் மட்டும் தான் பயிராகின்றன. கல்கத்தா பான் எல்லாம் மொரட்டு ரகம். சுரீரென்று உறைக்கும். மதுரைப் பக்கத்து வெற்றிலை தடிமன். மடித்துப் போடுவதற்குள் பிராணனே போய்விடும். சிதம்பரம் கொள்ளிடம் பக்கமிருந்து வந்தால் கூட நாங்கள் தொடமாட்டோம்.

இந்தக் 'கும்பகோணம் கொழுந்து வெற்றிலை' இருக்கிறதே, அது பற்றி நாம் நிறையப் பேசியாக வேண்டும்.

ஜோதிகாவும், நயன்தாராவும் வேண்டவே வேண்டாம். ஸ்நேகாவோ, சிம்ரனோ, அசினோ, த்ரிஷாவோ உங்களுக்கு யாரைப் பிடிக்கும்? தற்சமயம் இல்லாத அவர்கள் மெல்லிடையைக் கற்பனையாவது பண்ணிப் பாருங்கள். தொட்டால் வளையவேண்டும், ஆனால் துவளக்கூடாது. கை பட்டால் வழுக்கவேண்டும், ஆனால் மொழுக்கென்று இருக்கக்கூடாது. உதடு பட்டால் சிலிர்க்கவேண்டும், ஆனால் ஜிலீரென்று இருக்கக் கூடாது. கிட்டே வந்தால் கிறங்கவேண்டும், ஆனால் ரஃப்பாக இருக்கக் கூடாது. பச்சை நரம்பு தெரியவேண்டும், ஆனால் பல கோடுகள் தெரியக்கூடாது. முகர்ந்து பார்த்தால் மோட்சமே கிடைக்கவேண்டும், நரகநாற்றம் அடிக்கக்கூடாது.

நான் வெற்றிலையைப் பற்றித்தான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

(இன்னும் மெல்லுவோம்)

உனக்கு நினைவிருக்கிறதோடீ?

பல்லாங்குழி ஆடும்போதுபட்ட
விரல்களினால்
மின்சாரம் ஏதும் சுட்டு விடவில்லை

கரும்பு வெட்டிய என் விரலை
பதறித் துடைத்தழுதபோது
அவள் பார்வையில்
மின்னலெல்லாமில்லை

முல்லைப்பூ பறிக்கையில்
ஏணிப்படி தடுக்கிவிட
அணைத்துப் பிடித்தபோது
நட்சத்திரங்கள்
வானில் கண் சிமிட்டவில்லை

ஒட்டுத் திண்ணையிலும்
மொட்டைக் கிணற்றடியிலும்
ஒரு கோடை முடிந்தது
பதினாறு கழிந்தது

ஊருக்குப் போகுமுன்
ஒருவருக்கும் தெரியாமல்
ஓடி வந்து
அழுத கண்களும்
சிவந்த மூக்குமாய்க்
கசங்கிய காகிதம் ஒன்று
கொடுத்தாளே?

"நீ என்னை மறந்தாலும்
நான் உன்னை மறக்கமாட்டேன்"

எனக்கு மறக்கவில்லை
உனக்கு நினைவிருக்கிறதோடீ?

Wednesday, July 06, 2005

மூங்கில் காடு

கிழக்குக் கொல்லையின்
இருட்டுக் கோடியில்
எந்நேரமும் சீறும்
இரவில் உறுமும்
அப்பாவின் தாடியாய்க்
கீறும் முட்கள்
அம்மாவின் முடியாய்ப்
பின்னிக் கிடக்கும்
சாரையும் சர்ப்பமும்

ஆடிக் காற்றின்
ஊளை இரவில்
தீப்பொறி பறக்கும்
பறவைகள்
பயந்து சடசடக்கும்
கொள்ளிவாய் முனியோடு
குறளைக் கண்ணனும்
காவு கேட்கிறான்
அங்கே பார்க்காதே
என்பான் ராசேந்திரன்
என் சிறு கைபற்றிக்
கண் பொத்தி

'செருப்பில்லாமல்
அங்கே போனால்
செப்டிக் ஆகும்
பாம்பைப் பார்க்காதே
அப்பாவிடம் சொல்வேன்'
அம்மா மிரட்டுவாள்

அது ஒரு காலம்

கிழக்குக் கொல்லை
முரட்டு மூங்கிலுக்கு
அப்பாவைத் தூக்கும்
கொடுப்பினை இல்லை
பாரம்பரியமற்ற
பனாதை மூங்கிலே
அப்பாவோடு எரிந்தது

அம்மாவின் முடியோ
சட்டை உரித்து
வெள்ளையாய்ப் பறக்கிறது

போன தை மாதம்
வீட்டுச் சண்டையில்
பூச்சி மருந்தில்
மானம் காத்தானாம்
மடையன் ராசேந்திரன்
அவனுக்காவது
மூங்கில்
அங்கேயிருந்து
வந்ததோ?

வெட்டிப் பிளந்து
வீரியம் போய்
செத்த மூங்கிலுக்கு
லாரியில் பாடை
கட்சிக் கொடியாய்
கலர் கலர் பெயிண்டில்
களையிழந்து நிற்கும்
தனித்தனியாய்
பாவம்

காட்டை அழித்து
வெந்து தணிந்த பின்
புதிதாய் யாரோ
நாயக்கர் வீடாம்

சின்னப் பெண் ஒன்று
பயமில்லாமல் சிரிக்கிறது
யாரும்
கண் பொத்தாமல்

மஞ்சள் யானைகள்

மஞ்சள் யானைகள்
-------------------
கொள்ளிடம் வாய்க்கால்
சுழித்துச் சுழித்து
குறுவையும் சம்பாவும்
பொன்னியும் ஐஆரெட்டும்
பசுமைப் புரட்சியின்
சகதியில் சிரித்ததால்
காது ஆட்டாமல்
காசு கேட்காமல்
களத்து மேட்டில்
கூட்டம் கூட்டமாய்
மஞ்சள் யானைகள்
வீங்கி நிற்கும்
கருப்பு எருமைகள்
புறமுதுகிட்டுச்
சொறிந்து
சுகம் காணும்

நான்
ஒளிந்து விளையாடினால்
உயரேறிக் குதித்தால்
மஞ்சள் யானைகள்
மதம் கொள்ளாது

எரியும் முதுகில்
எண்ணெய் தடவி
அம்மா தான்
திட்டுவாள்

-லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் ராம்

இரு விறகிடை நெருப்பாக

இரு விறகிடை நெருப்பாக ...
------------------------------------
(லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் ராம்)

இன்றும் உனக்கு
ஈமெயில் எழுதக்கூட
நேரமில்லாமல்
கணினிச் சனியனில்
கரைந்தே போனேனடி கண்ணம்மா
ESP-யில் உனக்குத் தெரிகிறதோ?
மானிட்டரில் மறைந்தபடி
என் உடம்பு குலுங்குவதும்
கீபோர்டு நனைவதும்?

கம்ப்யூட்டர் சென்டரில்
காத்துக்காத்துப்
போலியாய்ப் புன்னகைத்து
'சாட்'டிங்குக்காய் ஏமாந்து
மௌனமாய் அழுதபடி
இந்நேரம்
நடந்து கொண்டிருப்பாய்
வீடு நோக்கி
பல்லவன் வருவான்
பார்த்து நட

என்ன தேசம் இது?
எதற்காக இவர்கள்
எப்பொழுதும்
சிரிக்கிறார்கள் போலியாய்?
எல்லோரையும்
கொளுத்தவேண்டும்

என்ன ப்ராஜெக்ட் இது?
சப்ளை செயின்
இருந்தாலென்ன
அறுந்தாலென்ன?
நீ பார்த்து நட கண்ணம்மா
சைக்கிள்காரன் ஜாக்கிரதை

என்ன கொடுமை இது?
நீ தூங்கும்போது
நான் விழித்து
நீ விழிக்கும்போதும்
நான் விழித்து ...?

அமெரிக்கா பிடிக்கவில்லை
அம்மா கையால் தயிர் சாதம் வேண்டும்
சங்கர மடம் வரை உன்னோடு
காலார நடக்கவேண்டும்
கொலுசைப் பார்த்தபடி
ஜோசியர் தெரு முனையில்
திருட்டு தம்மடித்து உன்னிடம்
திட்டு வாங்கவேண்டும்

காதல் ஒரு நெருப்பாம்
எங்கேயோ படித்தேன்
உடல்கள் என்ன விறகா?
ஒன்றுமே பிடிக்கவில்லை
உன்னைத்தவிர ....

பிறந்தகப் பெருமை -1

மாயவரம் டவுன் ஸ்டேஷனை ஒட்டிய சிறு கிராமமாகிய நல்லத்துக்குடியில் தான் நான் பிறந்தேன், வளர்ந்தேன், பொறுக்கியானேன். அல்லது நல்ல எழுத்தாளன் ஆனேன். எப்படி வேண்டுமானாலும் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

கிராமப் பொதுச் சொத்தான மந்தைவெளியையும் விசாலமான தெருக்களையும் கழகக் கண்மணிகளும், ரத்தத்தின் ரத்தங்களும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு சமீப காலங்களில் ஆக்கிரமித்து விட்டபிறகு இப்போது ஊருக்குள் நுழையவே மூச்சு முட்டுகிறது.

அந்தக் காலத்தில் அது ஒரு சின்னஞ்சிறு கிராமம். அழகான நீர் நிலைகள், வாய்க்கால்கள், ஊரைச் சுற்றிலும் பச்சைப்பசேல் வயல்கள். நல்ல காற்றோட்டம்.

எங்கள் வீட்டெதிரே குளம். குளக்கரையில் அரச மரத்தடியில் ஒரு பெரிய லிங்கம். அவரைத் உருட்டித் தண்ணீரில் போட்டால், வானம் பொத்துக்கொண்டு ஊத்தும் என்பது ஒரு கிராமத்திய லெஜண்ட். அப்படி நடக்கவும் நடந்திருக்கிறது. அவசரத்திற்குச் சில சமயம் அவரையே ஜனங்கள் துணி துவைக்கும் கல்லாகவும் பயன்படுத்துவார்கள். பரீட்சை நேரங்களில் பசங்கள் கொஞ்சம் பய பக்தியாக அவரைக் கும்பிடுவது வழக்கம்.

கறிகாய் தவிர எது வேண்டுமானாலும் கிராமத்திலிருந்து 'டவுனு'க்குத்தான் போகவேண்டும். என் மாமாவின் ஹெர்குலிஸ் சைக்கிளில் இரண்டே மிதி. நடந்தால் இருபதே நிமிஷங்கள். மாயவரம் கோவிலும், சின்னக் கடைத் தெருவும். (சி. க. தெரு என்று ஒன்று இருந்தால் பெ. க. தெரு என்று ஒன்று இருக்கவேண்டியது தானே?) பெ. கடைத்தெரு இருக்கும் இடத்தருகே அதுதான் ஊரின் 'ஷகரா'ன இடம். பொங்கல், தீபாவளி போன்ற திருவிழாக் காலங்களில் 'ஜே ஜே' தான்.

வெள்ளைக்காரன் காலத்தில் விக்டோரியா மகாராணிக்கோ, இரண்டாம் உலகப் போரை வென்றதற்கோ, எதற்கோ ஒரு மணிக்கூண்டு, காளியாகுடி (அல்வா ஃபேமஸ்) ஹோட்டல், மயூரா லாட்ஜ், பஸ் ஸ்டாண்டு, சினிமா தியேட்டர்கள் இத்யாதி, இத்யாதி. இப்போது ஏகப்பட்ட நகைக்கடைகளும், எம்போரியங்களும் கூட.

மிகப் பிரம்மாண்டமான அபயாம்பாள் சமேத மயூரநாதர் கோவில் கோபுரம் பார்த்திருக்கிறீர்களோ? கலை நுணுக்கத்துடன் ஏகப்பட்ட சிற்பங்கள். நம்ம தோஸ்து தேசிகனை ஒரு முறை அழைத்துச் சென்று அந்தக் கோபுரத்தை வரிக்கோட்டுச் சித்திரமாக வரைந்து தரச் சொல்லவேண்டும். சிவன் கோவில். செய்வாரா என்பது தெரியவில்லை!

Image hosted by Photobucket.com



திருவாவடுதுறை மடத்தினரால் இன்றும் சிறப்பாக நிர்வாகம் செய்யப்பட்டு வரும் கோவில்களில் இதுவும் ஒன்று. கோவிலுக்குள்ளே நுழையும்போதே ஒரு அசாதாரணமான அமைதி உங்களை ஆட்கொள்ள ஆரம்பிக்கும். எந்நேரமும் ஜிலுஜிலுவென்ற காற்றடிக்கும் பெரிய கோபுரத்தடியில் கொஞ்சம் பயமுறுத்தியபடி காவல் இருப்பவர் முனீஸ்வரர்.

மயூரநாதர் சன்னதிக்குள் நுழையுமுன் இடது பக்கத்தில் பெரிய திருக்குளம். படிக்கட்டில் எப்போதும் பாசி வழுக்கும். பார்த்து இறங்குங்கள். நடுவில் இருக்கும் நீராழி மண்டபத்துக்கும், அதைத் தாண்டிய அக்கரைக்கும் நீச்சலடித்த அனுபவங்கள் எனக்குண்டு.

மயூரநாதர் சன்னதியில் நுழைந்தவுடன் இடது பக்கம் பிரம்மாண்டமான கல் பிள்ளையார். வலது பக்கம் முருகன். கோவிலுக்குப் பெயரே பெரிய கோவில் தான். பெரிய பிரகாரம், பெரிய கோபுரம்.

பிரதட்சிணமாகச் சுற்ற ஆரம்பித்தால் நடுநாயகமாக மயூரநாதர் கர்ப்பக் கிரகத்தில் லிங்கரூபத்தில் காட்சி தருகிறார். அமைதியான கருங்கல் பிரகாரம். சஹஸ்ர லிங்கங்கள், நாயன்மார்கள், இன்னொரு சுப்ரமணியர், அழகான தட்சிணாமூர்த்தி, நவக்கிரகங்கள் எல்லோரையும் தரிசித்து விட்டு வெளியே வந்தால் இடப்பக்கம் அபயாம்பாளுக்குத் தனிக் கோவில்.

மீனாட்சிசுதரம் பிள்ளையவர்களும், மாதவச்சிவஞானயோகிகளும் அம்மனைப் பாடி இருக்கிறார்கள்

'அபயாம்பிகை சதகம்' பற்றிக் கொஞ்சம் தெரிந்து கொண்டு உள்ளே நுழைவோமா? ( http://weblogimages.com/static/rwB350841jZ7.jpg )

'96 வகைப்படும் சிறுநூல்களுள் சதகம் என்பதும் ஒன்று, .சதகம் நூறு பாடல்களைக் கொண்ட நூல். ஒவ்வொரு பாட்டின் இறுதிப்பகுதி ஒரே தொடராயிருத்தல் வேண்டும். இதனை மகுடம் என்று அழைப்பது மரபு. இந்நூல் 'மயிலாபுரியில் வளரீசன் வாழ்வே அபயாம்பிகைத் தாயே' என்ற மகுடம் உடையதாக, நூறு பன்னிருசீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தங்களால் அமைந்திருக்கிறது. எளிய நடை ஒன்றே கருதி எளியவர் வழங்குகிற வழக்கியல் சொற்கள் மரூஉச் சொற்களும் இதில் அங்கங்கே இடம் பெற்றுள்ளன' என்கிறது 1990-ல் வெளியிடப்பட்ட மூன்றாம் பதிப்பின் முகவுரை.

அபயாம்பிகை சதகம் இயற்றிய கிருஷ்ணசாமி அய்யர் சுமார் இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தோன்றியதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அன்னாரின் வீடு எங்கள் வீட்டின் எதிர்வரிசையில், நல்லத்துக்குடியில். நான் அங்கே விளையாடியிருக்கிறேன். அந்தச் சின்னத் திண்ணையில் ஒரு சின்னப் பெண் நான் சின்னவனாக இருந்தபோது கொடுத்த கசங்கிய 'நீ என்னை மறந்தாலும் நான் உன்னை மறக்கமாட்டேன்' என்கிற ஒரு வரிக் குறிப்பு, பிற்காலத்தில் 'உனக்கு என்னை நினைவிருக்கிறதோடி?' ஆனது.

என் சோகக் க்தை இருக்கட்டும், கிருஷ்ணசாமி அய்யரை எங்கே விட்டேன்? ஆங், நினைவு வந்து விட்டது.

அவர் சிறு வயதில் அன்னையை இழந்தவர், 'அம்மா, அம்மா' என்றழும்போது அபயாம்பிகையே இவர் முன் தோன்றிச் சாப்பாடு கொடுத்துத் தன் கோவிலுக்கு அழைத்து வந்தபின் மறைந்ததாகவும், அது முதல் அவரும் அம்மாவைத் தேடிக் கோவிலுக்கு வந்ததாகவும் சொல்கிறார்கள்.

'ஒரு நாள் இரவு அர்த்தசாம தரிசனம் செய்து வீட்டிற்குத் திரும்புகின்றபோது கோபுர வாயிலுக்கு வெளியில் காலில் இடறிக் கொண்டார். காலில் காயம் பட்டது ஆற்றாது 'அன்னே! அன்னே! என அலறினார். அபயாம்பிகை கைவிளக்குடன் வந்து ஒளி காட்டி ஊறு போக்கி உய்வித்தனர். அன்று முதல் இவர் அர்த்தசாம தரிசனம் செய்து வீடு போகுமளவும் கை விளக்கு ஆளின்றி அகம் வரையில் சென்று வழிவிடும். இவ்வருளால் மனம் கரைந்த ஐயர் இவ்வளவு பெருங்கருணைக்கு யாது செய்வேன் என்று அகம் குழைந்தனர். அன்னை 'செந்தமிழ்ப்பாவால் என்னுடைய சிந்தையைக் குளிரச் செய்க, அதுவே போதும்' என்று அசரீரியாக அறிவிக்க, ஐயர் 'அடியேன் கவிதை இயற்றும் அளவுக்குக் கல்வி கற்றிலேனே; எங்ஙனம் பாடுவேன்; ஆணையிட்ட அம்மையே அதற்கு ஏற்ற அறிவும் அருளவேண்டும்' என்று வேண்டிக் கொண்டார். அங்ஙனமே ஐயர் அகத்துள் நின்று உணர்த்த இச்சதகம் எழுந்தது' என்கிறது நூலாசிரியர் வரலாறு.

அக்கிரஹாரத்தில் இருந்த மற்ற சில பிராமணர்கள் கிருஷ்ணஸ்வாமி அய்யரைக் கிண்டலும் கேலியும் செய்து கோபப்பட வைத்ததாகவும், அவர்கள் மீது அவர் கோபப்பட்டு அறம் பாடியதாகவும், பின்னர் கடைசிக் காலத்தில் அய்யர் அவர்கள் ஒரு இரவில் பூஜை முடிந்து குருக்களிடம் விபூதி பெற்று நெற்றியில் அணியும்போது இவர் உருவம் காணமுடியாத நிலையில் கோவிலிலேயே மறைந்ததாகவும் புத்தகம் சொல்கிறது.

முழுப் புத்தகமும் என்னிடம் இருக்கிறது. யாராவது கேட்டால் 'ஸ்கேன்' பண்ணித் தருகிறேன். சன்னதி வாயிலில் இரண்டு சதகங்கள் எழுதிப் போட்டிருப்பார்கள் அவை எனக்கு மனப்பாடம். முதலாவது 71'ம் சதகம்:

பச்சை முழுப்பொன் னிறமுடனே
பளிங்கு பவள முடன்நீலம்
பருத்த மேக முடன்ஆறாய்ப்
பரவி யிருக்கும் பசுங்கிளியே
அச்ச மறவே அதன்மீதில்
அருண வுதய ரவிகோடி
அகண் டாகார ரூபமதாய்
அமர்ந்த சிவமோ கனமாதே
செச்சை யதன்மேல் அணிச்சிலம்புஞ்
சிறுகிண் கிணித்தண் டைகளொலிக்கச்
சிவனோ டிருக்குங் கொலுமுகத்தைச்
சிறியேன் காண அருள்புரிவாய்
வச்ச உனது பொருள்எனக்கு
வரத்தாற் கருத்தில் உரைத்தருள்வாய்
மயிலா புரியில் வளரீசன்
வாழ்வே அபயாம் பிகைத் தாயே

சென்ற கும்பாபிஷேகத்தின்போது முழுச் சதகத்தையுமே கர்ப்பக் கிரகத்தைச் சுற்றிலும் பதித்திருக்கிறார்கள். 'அம்மா'வுக்கும் 'பச்சை'க்கும் அப்போதிருக்தே இருந்து வரும் உறவு காண்க.

அடுத்த ஜென்மத்திலும் நான் மாயவரத்திலேயே பிறக்கவேண்டும்.

(இன்னும் கொஞ்சம் பிறந்த வீட்டுப் பெருமை பேசுவோம்)